بررسي سبك‌شناسي اشعار «جويا تبريزي»

زمينه و هدف: در مطالعات ادبي، سبك‌شناسي از جايگاه والايي برخوردار است. سبك‌شناسي ميتواند بيان‌كنندۀ ويژگيهاي زباني، فكري و ادبي هر اثر باشد. اين تحقيق يكي از شاعران سبك هندي به نام جويا تبريزي را معرفي ميكند و به بررسي ويژگيهاي سبكي در اشعار وي ميپردازد. روش مطالعه: در پژوهش حاضر براي دستيابي بهتر و مفيدتر به اطلاعات، سعي شده است كه از روش كتابخانه‌اي استفاده شود. در اين روش، پژوهشگر با مراجعه به منابع و مآخذ نوشتاري و كتابخانه‌اي، اعم از كتاب، مقاله و پايان‌نامه، اطلاعات و داده‌هاي موردنياز را جمع‌آوري ميكند. روش انجام تحقيق نيز توصيفي – تحليلي است. يافته‌ها: داراب بيگ جويا، متخلص به «جويا» و معروف به «جويا تبريزي» از شاعران قرن يازدهم هجري است، اجداد او تبريزي بودند و پدرش«ملا سامري» به همراه پدربزرگش، پيش از تولد جويا به هند مهاجرت كرده‌ بودند. جويا به دو همراه برادرش ــ كه آنها نيز شاعر بودند ــ در كشمير متولد شدند. جويا از شاعران سبك هندي است و ويژگيهاي اين سبك در اشعار او نمود يافته است.نتيجه‌گيري: دو موضوع عشق و مدح پيامبر اكرم (ص) و امامان كه به ترتيب در غزليات و قصايد او جلوه‌گر شده ‌است، بيشترين بسامد را در اشعار جويا از منظر فكري دارا هستند. موضوعات ديگري مانند دين و مذهب، پند و ادبيات اندرزي، مبارزه با ريا نيز در اشعار وي ديده ميشوند. از منظر سطح زباني، كاربرد لغات عاميانه برجستگي خاصي به اشعارش بخشيده است، همچنين وي از اوزان نرم و ملايم در اشعارش استفاده كرده ‌است و بحر رمل بيشترين بسامد را در اشعارش داراست. در سطح ادبي نيز كاربرد انواع تشبيه و استعاره، تضمين اشعار همعصران و تمثيل در اشعار وي بيشترين كاربرد را دارند.