آداب و رسوم ايرانيان عصر صفوي در نگاه ژان شاردن

عصر صفوي (907-1135ق.) به دليل احياي اقتدار سياسي دولت و استحكام پايه هاي حكومت ايراني، از ماندگارترين و برجسته ترين ادوار تاريخ ايران در دوره ي اسلامي است. در اين دوره به دليل جريانات و تحولات بين المللي و نيز اكتشافات جغرافيايي كه توسط غربيان صورت گرفته بود، سرآغاز دوره ي جديدي در روابط و مناسبات تجاري و رفت و آمد سفيران به ايران شد، بنابراين روند تحولات و روابط تجاري ايران و دول غرب، بسترهاي رفت و آمد سياحان متعددي از جمله شاردن (1664م.) را به ايران فراهم آورد. در ميان سياحاني كه در دوره ي صفوي به ايران سفر كردند، آثار شاردن از اهميت خاصي برخوردار است، از اين رو با توجه به اهميت اين اثر و نيز اهميت آداب و رسوم ايرانيان عصر صفوي به عنوان يكي از عناصر مهم فرهنگ ايرانيان، اين پژوهش ضمن بررسي مصاديق مهم آداب و رسوم ايرانيان عصر صفوي در سفرنامه ي شاردن، به دنبال پاسخگويي به اين پرسش است كه مهم ترين شاخصه هاي نگرش شاردن در بررسي پيدايش و تكوين آداب و رسوم ايرانيان عصر صفوي چه مواردي هستند؟ پژوهش حاضر با بهره گيري از سفرنامه ي شاردن به طبقه بندي و تحليل آداب و رسوم ايرانيان عصر صفوي در دو حوزه ي ملي و مذهبي و بررسي مشخصه هاي ديدگاه شاردن در اين زمينه پرداخته است. يافته هاي پژوهش حاضرحاكي از اين است كه شاخصه هاي نگرش شاردن نسبت به آداب و رسوم ايرانيان عصر صفوي بر محور تحليل و مقايسه ي موارد فوق با  مولفه هاي عناصر فرهنگي و مشخصا آداب و رسوم جامعه اروپايي معاصر با عصر صفوي( قرن يازدهم هجري/ هفدهم ميلادي) قرار دارد. علاوه بر آن مشخص شده، در بررسي ها و نگرش شاردن در مورد آداب و رسوم ملي و مذهبي ايرانيان، عواملي همچون فرهنگ و تمدن ايران باستان، آموزه هاي اسلام و شرايط آب و هوايي و اقليمي ايران، در تكوين و تداوم آداب و رسوم ايران در دوره ي اسلامي منشا اثر بوده اند.