آينده نگاري مشاركتي؛ راهبردي اثربخش در سياستگذاري هاي نهاد دانشگاه

هدف از اين پژوهش بررسي جايگاه راهبرد آينده نگاري مشاركتي در فرايند سياست گذاري هاي نهاد دانشگاه است كه به روش كيفي و از راه تحليل محتوا انجام شده است. شرايط بسيار پيچيدۀ عصر حاضر و تغييرات پرشتاب و فزايندۀ علم و فناوري، دانشگاه هايي هوشمند و پويا را مي طلبد كه نه فقط شيوۀ مواجهه با اين تغييرات را بدانند، بلكه با معماري علمي آينده، جهان مطلوبِ خود را ترسيم كنند. درحقيقت، رهبران بسياري از دانشگاه ها پيش از آنكه در تغييرات زيست بوم خود حل و موجب ناكارآمدي سيستم شوند، آن ها را شناخته و با تشكيل شبكه اي از ذي نفعان و به كارگيري راهبرد آينده نگاري در سياست گذاري هاي اين نهاد، به تدوين چشم انداز مناسب و سياست هاي مدنظر آن همت گماشته اند. تدوين سياست به شيوۀ مشاركتي موجب شناسايي نقاط قوت و ضعف و تهديد و فرصت هايي شده است كه دانشگاه با آن ها مواجه بوده و براي دستيابي به رسالت خويش از آن ها بهره برده يا با تأمل و دقت بيشتري تصميم گيري كرده است. سياست گذاري هاي اعمال شده در اين شبكه به علت مشاركت ذي نفعان در اتخاذ آن ها قابليت اجرايي دارد و سيستم دانشگاه را به سمت تضمين كيفيت هدايت مي كند.