بررسي ارتباط بين سرمايه اجتماعي و توسعه شهري دانش بنيان

شهر دانش بنيان از مفاهيم جديد در حوزۀ مديريت شهري است كه رويكردي توسعه اي دارد و هدف نهايي اش دستيابي به توسعۀ شهري پايدار و پيشرفت اقتصادي است. به باور بسياري از كارشناسان، يكي از فاكتورهاي مؤثر در موقعيت اين شهرها، تقويت سرمايۀ اجتماعي و گسترش سطح مشاركت فعال شهروندان در توسعۀ شهر است. سرمايۀ اجتماعي سبب جابه جايي منابع بالقوۀ سرمايه و كاهش فاصله ميان جنبه هاي جامعه شناختي و اقتصادي مي شود. اهميت اين بحث زماني دوچندان مي شود كه با توجه به سابقۀ تمدني كشور ايران، به رغم كمبود سرمايه هاي فيزيكي، از سطح انباشت سرمايۀ اجتماعي درخور توجهي بهره مند است. با وجود جامعيت مفهوم سرمايۀ اجتماعي، درمورد تأثيرگذاري آن در توسعۀ شهري دانش بنيان تحقيقات اندكي شده است كه اين امر ضرورت پژوهش در اين حوزه را بيشتر نمايان مي كند. پرسش عمدۀ اين پژوهش اين است كه رابطۀ توسعۀ شهري دانش بنيان با سرمايۀ اجتماعي چگونه است؟ هدف اين پژوهش بررسي و شناخت رابطۀ سرمايۀ اجتماعي با ابعاد توسعۀ شهري دانش بنيان است. اين پژوهش با گردآوري اطلاعات به روش كتابخانه اي (اسنادي) به مرور توصيفي بر ادبيات موضوع و دو نمونۀ موردي موفق مي پردازد و اهميت رابطۀ مثبت و تأثيرگذار سرمايۀ اجتماعي با توسعۀ شهري دانش بنيان را بررسي مي كند. در اين مطالعه، رابطۀ مثبت ميان سرمايۀ اجتماعي و توسعۀ شهري دانش بنيان تأييد مي شود؛ درنتيجه سرمايۀ اجتماعي افزون بر اينكه در شاخص هاي اقتصادي، نهادي و فرهنگي توسعۀ دانش بنيان تأثير مي گذارد، خود نيز از راه ابزارهاي توسعۀ دانش بنيان، مانند آموزش دانش محور سرمايۀ انساني، گسترش فناوري و ارتباطات، پيدايش بسترها و زيرساخت هاي فرهنگي مناسب و كشف استعدادهاي خلاق و جذب آن ها از توسعۀ دانش بنيان تأثير مي پذيرد و در تعاملي دوسويه و متقابل، سرمايۀ اجتماعي و توسعۀ دانش بنيان قادرند زمينۀ لازم براي توسعۀ شهرها را فراهم كنند.