سه پارادايم سياست نوآوري: تحقيق و توسعه، نظام‌هاي نوآوري و تغيير تحول آفرين

سياست علم، فناوري و نوآوري را پاردايم‌هاي پيوسته‌اي شكل مي‌دهد كه در بافتار تاريخي ريشه دارند. دو پارادايم قديمي در بحث‌هاي سياست نوآوري كنوني حاضر و غالب‌اند. اولين پارادايم با نهادينه‌شدن حمايت دولتي از علم و نيز تحقيق و توسعۀ پس از جنگ جهاني دوم و با اين فرض آغاز شد كه مي‌تواند به رشد كمك كند و به شكست بازار در تامين خصوصي دانش جديد بپردازد .پارادايم دوم در دنيايِ در حال جهاني‌شدن دهۀ 1980 و تاكيد آن بر رقابتي پديدار شد كه با نظام‌هاي ملي نوآوري براي خلق دانش و تجاري‌سازي شكل گرفته است. سياست علم، فناوري و نوآوري بر ايجاد پيوندها، خوشه‌ها و شبكه‌ها و نيز برانگيختن يادگيري بين عناصر موجود در نظام‌ها و تواناكردن كارآفريني متمركز است. سومين پارادايم كه به چالش‌هاي اجتماعي و محيطي معاصر مثل اهداف توسعۀ پايدار و درخواست براي تغيير تحول‌آفرين مربوط است، با دو پارادايم قبل تفاوت دارد. در ادبيات گذارهاي پايداري، تحول به تغيير سيستم اجتماعي فني اشاره مي‌كند. ماهيت پارادايم سوم با هدف شناسايي ويژگيهاي اصلي و پتانسيل آن براي ترغيب بازنگري در دو پارادايم قبلي بررسي شده است. يكي از ويژگي‌هاي اصلي اين پارادايم تمركز آن بر آزمايش و اين استدلال است كه جنوب جهاني براي پيروي از مدل تحول در شمال جهاني به تلاش‌هاي فرارسي نياز ندارد. گفته مي‌شود كه هر سه پارادايم به سياستگذاري مرتبط است اما بررسي گزينه‌هاي موجود براي سياست نوآوري تحول‌آفرين بايد در اولويت قرار داشته باشد.