بررسي تصميم گيري سياست هسته اي دولت نهم و دهم با استفاده از منظر مدل پيوستگي (جيمز روزنا)

Recognition of the validity of the sanctions of the Islamic Republic of Iran on the territory of U.S.sovereignty laws

پس از انتخاب احمدي نژاد به عنوان رئيس جمهور، سياست خارجي دچار دگرگوني شد و اين دگرگوني نه تنها در سياست خارجي بلكه در سياست داخلي هم آشكارا نمايان شد. بخصوص كه در سياست هسته اي سياست عدم انعطاف و سازش ناپذيري را در پيش گرفت. هدف از نگارش اين مقاله پاسخ به اين سوال است كه با توجه به مدل تصميم گيري طرح پيوستگي جيمز روزنا چه عواملي باعث سازش ناپذيري و عدم اعتنا به قطعنامه هاي شوراي امنيت از طرف دولت نهم و دهم در سياست هسته اي شد و هدف ما اثبات اين فرضيه هست كه با توجه به مدل تصميم گيري جيمز روزنا عامل (محيط بين الملل - نظام سياسي) بيشتر از ساير عوامل(فرد - نقش- جامعه) در سازش ناپذيري و در پيش گرفتن سياست مقاومت احمدي نژاد در سياست هسته اي موثر بوده است.

After the election of Ahmadinejad as president, foreign policy changed, and this change became evident not only in domestic politics but also in foreign policy. Especially in nuclear policy, it pursued a policy of inflexibility and incompatibility. The purpose of writing this article is to answer the question of what factors c­a­u­sed the incompatibility and disregard for Security Council resolutions by the ninth and tenth governments in nuclear policy, according to the decision-making model of the James N.Rosenau Accession Plan, and our aim is to prove this. It is hypothesized that according to James N. Rosenau's decision-making model, the factor (international environment-political system) has been more e­ff­ective than other factors (individual-role-society) in incompatibility and in adopting Ahmadinejad's policy of resistance in nuclear policy.