ژئوپليتيك انرژي و سياست خارجي ايران در دهه 70

The Geopolitics of Iran’s Energy and Foreign Policy in the 1370s

هدف پژوهش حاضر بررسي ژئوپليتيك انرژي و سياست خارجي ايران در دهه‌ي 70 است. روش پژوهش توصيفي - تحليلي بوده و نتايج نشان داد كه رابطه نفت و سياست خارجي يكي از موضوعات اصلي سياست بين‌الملل و امنيت منطقه‌اي در خاورميانه مي‌باشد و به لحاظ تاريخي قيمت نفت هميشه بر ساختار سياسي كشورهاي نفت‌خيز تأثيرگذار بوده است. در دهه‌ 70 براي اجراي برنامه‌هاي توسعه اقتصادي، نياز به جذب منابع و سرمايه‌هاي خارجي در چارچوب حمايت نهادهاي اقتصادي بين‌المللي وجود داشت. در اين دوران، سياست منطقه‌اي و بين‌المللي ايران تغيير كرد. هاشمي رفسنجاني داراي دو هدف بنيادين بود، اول آنكه ساختار اقتصادي ايران را بازسازي كند، دوم، آن رابطه ايران با نهادهاي بين‌المللي را ارتقاء دهد. اين امر، زمينه تغيير در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران را به وجود آورد.

The purpose of the present study is to explore the geopolitics of Iran’s energy resources and foreign policy in 1370s. The method of study is descriptive analysis and the results showed that the relationship between oil and foreign policy is one of the main subjects in international policy and regional security in the Middle East and that historically the price of oil has always been effective on the political structure of the countries with oil reserves. In the 1370s, in order to implement the economic development plans, there was a need for attracting foreign resources and capitals through the backup of international economic institutions. In that period of time, Iran’s regional and international policy changed. Hāshimī Rafsanjānī had 2 fundamental objectives; first, to restore Iran’s economic structure, and second, to improve Iran’s relationship with international institutions. This issue paved the ground for a change in the foreign policy of the Islamic Republic of Iran.