تاثير ساختارهاي سنتي عصرقاجار بر عدم تداوم نخستين احزاب سياسي ايران

The Effect of Traditional Structures of the Qajar Era on the Discontinuity of the First Political Parties in Iran

نخستين تجربه تشكيل حزب در ايران به دوران مشروطه باز مي‌گردد. اما اولين احزاب سياسي مشروطه نتوانستند حيات پويايي داشته باشند و بعد از مدت كوتاهي از بين رفتند. در اين پژوهش تلاش داريم به اين پرسش پاسخ دهيم كه چه عواملي در عدم تداوم نخستين احزاب سياسي عصر مشروطه تاثيرگذار بودند؟ و براي رسيدن به جواب اين سوال، فرضيه را نيز چنين مطرح كرده ايم كه وجود ساختار سنتي و فقدان مظاهر نوگرايي ايران آن زمان باعث شد تا زمينه‌هاي لازم براي پيدايش احزاب ايجاد نشود. نوسازي با ايجاد تحرك اجتماعي سبب افزايش ميل به مشاركت سياسي در گروه‌ها و افراد جامعه مي‌شود. بنابراين احزاب سياسي در مراحل خاصي از فرآيند نوسازي جوامع پديدار خواهند شد. در اين پژوهش با استفاده از روش اسنادي تاريخي و جمع آوري اطلاعات با شيوه كتابخانه‌اي موضوع را مورد بررسي قرار مي‌دهيم.

The first experience to form a party in Iran dates back to the constitutional era. However, the first constitutional political parties could not have a dynamic life and soon disappeared. In this article, we try to answer the question: "What factors were influential in the discontinuity of the first political parties of the constitutional era?”. To answer this question, we have hypothesized that "the existence of a traditional structure and the lack of manifestations of Iranian modernity at that time did not create the necessary grounds for the emergence of parties. Modernization by creating social mobility increases the desire for political participation in groups and individuals of the community. Thus, political parties will emerge at certain stages of modernization. In this research, the authors use historical documentation and the library method.