عنوان مقاله :
صاحبان قدرت سياسي به مثابۀ ديگري در نامه‌هاي امام محمّد غزّالي
عنوان به زبان ديگر :
Political Rulers as the Other in Al-Ghazali's Letters
پديد آورندگان :
آياد، مريم دانشگاه فردوسي - دانشكدۀ ادبيات و علوم انساني - گروه آموزشي زبان و ادبيات فارسي ، مشهد، ايران , مهدوي، محمد جواد دانشگاه فردوسي - دانشكدۀ ادبيات و علوم انساني - گروه آموزشي زبان و ادبيات فارسي ، مشهد، ايران , صالحي نيا، مريم دانشگاه فردوسي - دانشكدۀ ادبيات و علوم انساني - گروه آموزشي زبان و ادبيات فارسي ، مشهد، ايران
كليدواژه :
مكاتيب غزّالي , صاحبان قدرت سياسي , ديگري , تحليل انتقادي گفتمان , ون‌دايك
چكيده فارسي :
نويسندگان اين مقاله، با هدف روشن كردن عقيدۀ حقيقي امام محمّد غزّالي در مورد صاحبان قدرت سياسي، با استفاده از مدل تئون ون‌دايك به بررسي حضور آنان به مثابۀ ديگري در متن نامه‌هاي غزّالي مي‌پردازند. پس از تعيين بخش‌هايي از متن مكاتيب غزّالي كه در آنها با صاحبان قدرت سياسي به منزلۀ ديگري برخورد شده است، ابزارهاي مورد استفادۀ غزّالي در جهت بازنمايي منفي آنان را معرّفي مي‌كنيم. با بررسي شيوۀ استفاده از اين ابزارها، روشن مي‌شود كه نگاه غزّالي به صاحبان قدرت سياسي به مثابۀ ديگري بيشتر معطوف به ويژگي «گمراه بودن» و حاكي از ترحّم است. در نتيجه، غالب استراتژي‌هاي وي به جاي سركوب ديگري و مقابله با او در جهت ترغيب ديگري به تغيير به كار مي‌رود. غزّالي در ميان دو دستۀ «شاهان» و «وزرا»، غالباً به وزرا مي‌پردازد و در برخورد با شاه، احتياط و ملاحظه‌كاري موجب كاربرد شيوه‌هاي بالا بردن تفسيرپذيري متن مي‌شود. تأثير مطالعات فلسفي غزّالي در عدم قطعي‌نگري، در نظر گرفتن احتمال تغيير ديگري، كاربرد قيود ترديد و صراحت بالاي متن نمايان است.
چكيده لاتين :
To shed light on the real belief of Abu Hamid Al-Ghazali about political rulers, authors of this paper study the presence of political rulers as the Other in Al-Ghazali's letters. After appointing those parts of the text in which he encounters with political rulers as the Other, we introduce Al-Ghazali's tools for giving a negative presentation of them. Considering his way of using these tools, we enlight that Al-Ghazali's view of political rulers as the Other is oriented to the feature of "being misguided" and indicates his pity. So, instead of squashing and combating the Other, Al-Ghazali uses most of his strategies to encourage the Other to change. Among the two groups of "kings" and "ministers", Al-Ghazali usually engages in ministers and his caution and consideration causes the use of the techniques that increase the text's interpretability. The influence of Al-Ghazali's philosophical studies is apparent in his considering about the chance of change for the Other, using irritation adverbs and the text's high unambiguity.
عنوان نشريه :
جستارهاي نوين ادبي
