بررسي ميزان استرس شغلي در پرستاران مواجهه‌يافته با COVID 19 در بيمارستان‌هاي آموزشي شهرستان اهواز

سابقه و هدف: با شيوع كوويد 19 ، استرس و اضطراب فراواني در ميان افراد جوامع مختلف ايجاد شد. در ايران نيز همچون ديگر كشورها، شيوع اين ويروس پيامدهاي رواني زيادي بر اقشار مختلف جامعه ازجمله پرستاران داشته است. هدف اين مطالعه بررسي ميزان استرس شغلي در پرستاران مواجهه‌يافته با كوويد 19 در بيمارستان‌هاي آموزشي شهرستان اهواز است. مواد و روش‌‌ها: اين مطالعه به صورت موردشاهدي در 335 نفر از پرستاران، در دو بخش هدف (مواجهه‌يافته با بيماران كوويد 19 ) و گروه كنترل (مواجهه‌نيافته با بيماران كوويد 19 ) انجام شد. به‌منظور ارزيابي استرس شغلي از پرسش‌نامه اوسيپو استفاده شد. تحليل‌هاي آماري مناسب در سطح معناداري 0.05 انجام شد. يافته‌ها: استرس شغلي با ميانگين 22.56 ±190.59 و 21.52 ±183.07 به ترتيب در گروه هدف و كنترل تفاوت ميانگين معني‌داري داشت (P 0/05)، به‌طوري‌كه استرس شغلي در گروه هدف بيشتر از گروه كنترل بوده است (0.05 P ). ميانگين تمام مؤلفه‌هاي استرس شغلي بين دو گروه تفاوت معني‌داري داشت (P 0/05 ). همچنين استرس شغلي با متغيرهاي جنسيت، فعاليت بدني و وضعيت استخدامي رابطه معني‌داري داشت (P 0/05). نتيجه‌گيري: باتوجه به افزايش ميانگين نمره استرس شغلي در اثر مواجهه با كوويد 19 ، در دسترس بودن راهكارهاي پيشگيري يا درماني مؤثر، تقويت سيستم خدمات رواني و همچنين برنامه‌ريزي مناسب به‌منظور كنترل عوامل دموگرافيكي اثرگذار بر استرس شغلي ازجمله فعاليت بدني و بهبود وضعيت استخدامي پرستاران توصيه مي‌شود.