خودكارآمدي جنسي و عوامل مرتبط با آن در زنان ديابتي سنين باروري

سابقه و هدف: خودكارآمدي جنسي به عنوان يكي از عناصر مهم سلامت جنسي، در بسترهاي متفاوت فرهنگي اجتماعي تحت تاثير متغيرهاي فردي و بين فردي گوناگوني مي‌باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسي خودكارآمدي جنسي و عوامل مرتبط با آن در زنان ديابتي سنين باروري مي‌باشد. مواد و روش‌ها: اين مطالعه مقطعي در سال 1399-1398 در شهر ساري در شمال ايران انجام شد. در اين مطالعه، 410 نفر به روش تصادفي ساده از بين زنان ديابتيك در سنين باروري مراجعه‌كننده به مراكز غدد دانشگاه علوم پزشكي مازندران انتخاب شدند. گردآوري داده‌ها با پرسشنامه‌هاي خودكارآمدي جنسي وزيري، عملكرد جنسي زنان روزن، رضايت زناشويي انريچ و پنج عاملي شخصيت گلدبرگ انجام شد. تحليل داده‌ها با آزمون‌هاي تي مستقل، ANOA، پيرسون و رگرسيون خطي چندگانه پس رونده انجام شد. يافته‌ها: در اين مطالعه ميانگين نمره خودكارآمدي جنسي واحدهاي مورد پژوهش (16/4815/37 : فاصله اطمينان 95درصد)5/70 ±15/93 بود. رگرسيون خطي چندگانه پس رونده نشان داد كه متغيرهاي تحصيلات همسر )1/27= β، 0/026 =P)، سن همسر(0/09 = β ، 0/013 =P)، تيپ شخصيت وظيفه مداري (0/09 = β، 0/014 =P)، شغل (2/26 = β، 0/022 =P)، رضايت از طبقه اجتماعي اقتصادي (0/93 = β ، 0/024 =P)، عملكرد جنسي (0/23= β، 0/0001 P)، رضايت زناشويي (0/06 = β، 0/0001 P) و مصرف داروي ضد افسردگي (1/13 = β، 0/051 =P)، 59 درصد از واريانس نمره خودكارآمدي جنسي را تبيين مي‌نمايند. استنتاج: باتوجه به اين‌كه عوامل متعدد جمعيتي اجتماعي طبي بر خود كارآمدي جنسي زنان ديابتي سنين باروري موثر مي‌باشد، لازم است دربررسي سلامت جنسي اين افراد و ارائه خدمات مرتبط ازرويكرد چندگانه با مشاركت بين بخشي كمك گرفت.