بررسي وضعيت اكسيداتيو بافت مغز موش‌هاي صحرايي نر مبتلا به سپسيس پس از تجويز ترشحات سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي

زمينه و هدف: فرضيه مورد بررسي در اين مطالعه آن است كه ترشحات سلول‌هاي بنيادي مزانشيمال (CM) سبب كاهش استرس اكسيداتيو در بافت مغز در موش‌هاي صحرايي نر مبتلا به سپسيس مي‌گردد. روش بررسي: اين مطالعه در گروه فيزيولوژي دانشگاه علوم پزشكي تهران از شهريور 1397 تا ارديبهشت 1398 انجام شد. ترشحات از سلول‌هاي بنيادي مزانشيمال بافت چربي موش در پاساژ دوم جمع‌آوري شد. موش‌هاي صحرايي نر نژاد ويستار (g 250220) به سه گروه آزمايشي تقسيم شدند: شم، سپسيس و CM. سپسيس در گروه‌هاي سپسيس و CM القا شد. دو ساعت پس از القاء سپسيس، حيوانات در گروه CM، ترشحات 105 ×5 سلول بنيادي مزانشيمي را به صورت داخل صفاقي دريافت كردند. 24 ساعت پس از درمان، فشار سيستولي و ميزان اشباع اكسيژن خون شرياني در حيوانات اندازه‌گيري شد. سپس نمونه خون حيوانات به‌منظور سنجش شاخص‌هاي التهابي و نمونه بافت مغز به‌منظور اندازه‌گيري شاخص‌هاي اكسيداتيو گردآوري گرديد. يافته‌ها: در حيوانات سپتيك، كاهش معنادار در فشارخون سيستولي، درصد اشباع اكسيژن خون شرياني و فعاليت سوپراكسيد ديس‌موتاز مشاهده گرديد (0.05 P). در اين گروه، افزايش معنادار در سطوح شاخص‌هاي التهابي و محتواي مالون دي‌آلدهيد مغزي نسبت به گروه شم ديده شد (0.05 P). استفاده از CM سبب بهبود معنادار فشارخون سيستولي، درصد اشباع اكسيژن خون شرياني، شاخص‌هاي التهابي پلاسما و پارامترهاي اكسيداتيو مغزي گرديد (0.05 P). نتيجه‌گيري: به‌نظر مي‌رسد كه استفاده از ترشحات سلول‌هاي بنيادي سبب بهبود وضعيت التهابي و اكسيداتيو در موش‌هاي مبتلا به سپسيس مي‌گردد و ممكن است بتوان آن را به‌عنوان يك درمان موثر در بيماران مبتلا به سپسيس در آينده به‌كار برد.