اثر سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي مشتق از مغز استخوان در القا بيان مولكول PD-L1 در لنفوسيت‌هاي طحالي

زمينه و هدف: سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي از جمله سلول‌هاي استرومايي غيرخونساز مي‌باشند كه با فعاليت تعديل‌كنندگي سيستم ايمني در درمان بسياري از بيماري‌هاي مزمن و خودايمن كاربرد دارند. با توجه به محدوديت‌هاي استفاده از سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي اتولوگ، استفاده از سلول‌هاي بنيادي آلوژن رويكرد درماني اميدبخشي در درمان بيماري‌هاي ايمونولوژيك مي‌باشد. هدف از اين مطالعه، بررسي توانايي سلول بنيادي مزانشيمي آلوژن در القا PDL1 در سطح لنفوسيت‌هاي آلوژن و ارزيابي تولرژنيسيته سلول‌هاي حاصل مي‌باشد. روش بررسي: اين مطالعه از بهمن 1397 تا آذر 1399 در گروه ايمونولوژي دانشگاه علوم پزشكي مازندران انجام شد. سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي جداشده مغز استخوان‌هاي ران و درشت ني موش C57 را با سلول‌هاي طحالي آلوژن مجاور كرده و پس از 72 ساعت ميزان بيان PDL1 را در سطح لنفوسيت‌هاي طحالي با استفاده از فلوسايتومتري سنجيديم. همچنين ميزان سايتوكين‌هاي IFN gamma; و IL10 در سوپرناتانت كشت سلولي اندازه‌گيري شد. سپس سلول‌هاي مزبور را به‌عنوان محرك در واكنش لنفوسيتي مختلط با سلول‌هاي طحالي موش C57 مواجه كرده و ميزان تكثير توسط تست CFSE ارزيابي گرديد. يافته‌ها: ميزان لنفوسيت‌هاي PDL1+ پس از مجاورت با سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي آلوژن به شكل قابل‌توجهي افزايش يافت. مقدار سايتوكين‌هاي IFN gamma; و IL10 در سوپرناتانت نيز افزايش معناداري داشت. سلول‌هاي مذكور در واكنش لنفوسيتي مختلط موجب كاهش تكثير سلول‌هاي طحالي آلوژن به نسبت گروه كنترل گرديدند. نتيجه‌گيري: سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي آلوژن با القا مولكول PDL1 در سطح لنفوسيت‌ها، موجب شكل‌گيري سلول‌هاي تولرژنيكي مي‌شوند كه مي‌تواند موجب كاهش پاسخ‌هاي آلوژنيك گردد.