قتل ناشي از دَوَران امر بين مَحذورين؛ قصاص مكرِه يا مكرَه

فاقد عنوان لاتين

زمينه و هدف: مشهور فقهاي اماميه و به تبع آن قانون مجازات اسلامي در ماده 375 اين قانون، اكراه را رافع مسئوليت كيفري ندانسته و مكرَه را مستحق قصاص و مكرِه را مستحق حبس ابد مي‌دانند. نقد و بررسي ادله مشهور در اين مقاله، نشان دهنده ناتمام بودن مدعاي مشهور، در ما نحن فيه است. روش پژوهش: نگارندگان با روش توصيفي – تحليلي به تبيين قتل ناشي از دَوران امر بين محذورين و بررسي شرايط قصاص مكرِه و مكرَه پرداخته‌اند. يافته‌ها و نتايج: با امعان نظر به ادله مشهور و توجه به شروط تحقق اكراه تام و داخل بودن مسأله اكراه در قتل، تحت قاعده اقوائيت سبب از مباشر، حاكي از آن است كه هر كجا اكراه تام با همه شروط شش گانه‌اش محقق باشد، سبب، اقوي از مباشر بوده و مكرِه مستحق قصاص است و مكرَه نبايد به قصاص محكوم شود و فقط در صورت ترك وظيفه اهم و مهم است كه محكوميت وي به مجازات تعزيري، آن هم با نظر دادگاه مي‌تواند موجه باشد. امري كه به تامين نظم عمومي در جامعه، با تاكيد بر هدف اصلي تدوين مقررات كيفري منجر مي‌شود.

فاقد چكيده لاتين