مروري بر روش اكسيداسيون الكتروليتي پلاسمايي براي اصلاح سطح ايمپلنت هاي فلزي

فلزات به دليل دارا بودن خواص مكانيكي مطلوب در ساخت ايمپلنت هاي تحت بار استفاده مي شوند. اما ماهيت زيست خنثاي فلزات سبب مي شود كه رشد استخوان در روي سطح ايمپلنت به خوبي انجام نگيرد. همچنين از آنجاييكه براي درمان شكستگي هاي استخوان نياز به تثبيت ايمپلنت در موضع كاشت است، لذا لق شدن آن در نتيجه تشكيل فصل مشترك ضعيف با بافت هاي اطراف، منجر به عدم موفقيت در ايمپلنت گذاري مي شود. خوردگي و خواص تريبولوژيكي ضعيف فلزات نيز كاهش عمر ايمپلنت و واكنش هاي التهابي را به دنبال دارد. امروزه براي دستيابي به مقبوليت بيشتر، اصلاح سطح ايمپلنت هاي فلزي توسط پوشش هاي زيست فعال، سخت و مقاوم به خوردگي مورد توجه است. يكي از روش هاي موفق در اين زمينه، اكسيداسيون الكتروليتي پلاسمايي (PEO) است كه در آن از ولتاژهاي بالا در حد چند صد ولت براي تشكيل پلاسما و رشد لايه اكسيدي متخلخل با چسبندگي مطلوب بر روي سطح فلزات سبك استفاده مي شود. هدف از مقاله كنوني بررسي مكانيزم پوشش دهي و تاثير پارامترهاي مختلف نظير ولتاژ، فركانس، دانسيته جريان، مدت زمان PEO و تركيب الكتروليت مورد استفاده بر روي ويژگي ها و خواص پوشش هاي حاصل توسط اين روش است.