اثربخشي خانواده- درماني به شيوۀ شناختي- رفتاري بر بهبود ارتباطات ميان والدين و نوجوانان مبتلا به اختلال وسواسي- جبري

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي خانواده درماني شناختي رفتاري بر بهبود روابط والدين و نوجوانان مبتلا به اختلال وسواسي جبري صورت پذيرفته است. روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش ‌آزمون پس ‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري همۀ نوجوانان و والدين نوجوانان مبتلا به اختلال وسواسي جبري بودند كه به روش نمونه‌ گيري در دسترس 30 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفري(كنترل و آزمايش) قرار گرفتند. گروه آزمايش در 8 جلسه تحت درمان خانواده محور به شيوه شناختي رفتاري (CBFT)منطبق بر مدل فريمن و گارسيا(2009) قرار گرفت و گروه كنترل مداخله‌اي دريافت نكرد. پيش و پس از مداخله، براي سنجش رابطه والدفرزندي از پرسشنامه ارزيابي رابطه والد - فرزند (PCRS) (فاين و همكاران، 1983) استفاده شد. برنامه پيگيري 6 ماهه بر اساس گزارشات خانواده درمانگر و ارزيابي مستقل از شرايط اختلال صورت گرفت. داده‌ هاي پژوهش از طريق آزمونهاي تحليل كوواريانس تك متغيري و چندمتغيري تحليل شدند. نتايج نشان داد كه خانواده درماني به شيوۀ شناختي رفتاري بر بهبود اختلال و ارتباط ميان والدين و نوجوانان مبتلا به اختلال وسواسي جبري مؤثر است(0/05 p). نتايج تحليل كوواريانس چندمتغيري نشان داد كه خانواده درماني به شيوۀ شناختي رفتاري در ابعاد عاطفه مثبت، آزردگي - سردرگمي نقش، همانندسازي و ارتباط يا گفت و شنود بر بهبود ارتباط والدين و نوجوان مبتلا به اختلال وسواسي جبري مؤثر است (0/05 p)و پيگيري 6 ماهه نشان داد كه در روابط 66/7% والدين و فرزندان نوجوان آنان بهبود جدي ايجاد شده است.