نقش تغيير برنامه درسي درآگاهي و رويكرد معلمان زبان انگليسي به روش آموزش فعاليت - محور و قابليت اجراي آن در مدارس ايران

روش آموزش فعاليت-محور گونه ‌اي از رويكرد ارتباطي آموزش زبان است كه در سطح دنيا مورد توجه قرار گرفته است. اين پژوهش به بررسي و مقايسه آگاهي و دانش معلمان زبان انگليسي ايراني از اصول آموزش فعاليت-محور و رويكرد آنان نسبت به اين روش و كاربردي بودن اين روش در مدارس ايران قبل و بعد از تغيير برنامه درسي مي‌ پردازد. داده ‌هاي پژوهش در دو مرحله قبل از تغيير برنامه ‌درسي و بعد از آن از طريق پرسشنامه محقق‌ ساخته اعتبارسازي شده گرد آوري و با استفاده از آزمونهاي تحليل ‌واريانس و مربع ‌كاي تحليل شده اند. نتايج نشان مي‌ دهد كه تنها قبل از تغيير برنامه درسي ميان آگاهي و رويكرد معلمان زبان مدارس و مؤسسات آموزش زبان نسبت به آموزش فعاليت-محور و قابليت اجراي آن تفاوت معنادار وجود داشته است. اما معلمان مدارس در هر دو مرحله پژوهش، كمبود زمان، كلاسهاي شلوغ، ناهمگن بودن سطح زباني دانش‌ آموزان و ضعف بسندگي دانش زباني معلمان و كتابهاي درسي را از عوامل بازدارندۀ اجراي روش آموزش فعاليت-محور بيان كرده اند. نتايج آزمون مربع كاي براي مقايسه دلايل عدم كاربرد روش آموزش فعاليت-محور قبل و بعد از تغيير برنامه درسي نشان مي ‌دهد كتاب درسي تنها عاملي است كه تفاوتي معنادار را ميان دو گروه نشان مي‌ دهد. به‌ عبارت ‌ديگر، گرچه بعد از تغيير برنامه ‌درسي آگاهي معلمان از اصول آموزش فعاليت-محور افزايش يافته و كتاب درسي نيز براي اجراي اين روش مناسب ‌تر شده است، عوامل متعدد ديگري نيازمند توجه بيشترند.