بررسي اثر بده ماكزيمم هيدروگراف سيل بر آبشستگي پيرامون گروه پايه دوتايي پل با استفاده از مدل آزمايشگاهي

آبشستگي موضعي اطراف پايه هاي پل علت اصلي تخريب آن ها مي باشد. بر اين اساس مطالعات گسترده اي براي شناخت اين پديده صورت گرفته است. اغلب اين مطالعات در شرايط جريان ماندگار بوده است. اين در حالي است كه جريان در رودخانه به صورت غيرماندگار مي باشد. هدف از انجام اين تحقيق، بررسي اثر دبي پيك هيدروگراف سيل بر آبشستگي پيرامون گروه پايه هاي دوتايي پل در فواصل مختلف پايه ها از يكديگر در جريان يكنواخت و همچنين جريان غيرماندگار با استفاده از هيدروگراف هاي متقارن با تغيير در دبي پيك مي باشد. هيدروگراف‌هاي مورد استفاده در آزمايشات، هيدروگراف هاي پله اي و در 5 گام مي باشند. آزمايش ها در شرايط آب زلال و 0.95 =U/UC انجام گرفت. در تمامي آزمايشات، قطر پايه پل (D) ثابت و برابر 2.5 سانتي متر تعيين گرديد. S/D (S فاصله مركز به مركز بين گروه پايه هاي دوتايي و D قطر پايه) به ميزان 2 ،3 ،4 و 5 انتخاب گرديد. نتايج نشان داد در يك هيدروگراف سيل معين، با افزايش فاصله ي نسبي بين گروه پايه هاي دوتايي پل، حداكثر عمق بي بعد آبشستگي پايه اول و پايه دوم افزايش يافته و حداكثر آن در فاصله نسبي 5 =S/D اندازه گيري شد. در حالي كه در جريان يكنواخت، حداكثر عمق بي بعد آبشستگي پايه اول در 3 =S/D و پايه دوم در 4 =S/D مشاهده شد. همچنين، در يك فاصله نسبي ثابت پايه ها از يكديگر، با افزايش گام به گام دبي پيك هيدروگراف ها، حداكثر عمق بي بعد آبشستگي پايه اول گروه پايه دوتايي پل، با يك روند افزايشي، افزايش يافته است.