فاكتورهاي موثر بركنترل ضعيف قند خون در بيماران ديابتي ايراني

هدف: بر اساس پيش بيني سازمان بهداشت جهاني شيوع ديابت نوع ۲ در جهان و كشور ما تا سال ۲۰۳۰ به شدت رو به افزايش خواهد بود. از آنجا كه بهبود كنترل قند خون موجب تاًخير در شروع و پيشرفت عوارض ديابت مي شود، شناخت فاكتورهاي مرتبط با آن كليدي براي درمان موثر اين بيماران است. لذا اين مطالعه به منظور تعيين فاكتورهاي پيش بيني كننده كنترل ضعيف قند خون انجام گرديد. مواد و روش ها: مطالعه از نوع مقطعي بود كه بر روي ۳۸۸ بيمار ديابتي در سال 1398 انجام پذيرفت. جهت تعيين شاخص كنترل قند خون از ميانگين هموگلوبين گليكوزيله استفاده شد. 7درصد Hb A1c به عنوان كنترل ضعيف قند خون تعريف شد. معيارهاي خروج از مطالعه موارد زير بودند: خانم هاي باردار، مصرف كورتون و داروهاي سايتوتوكسيك، بدخيمي شناخته شده، هموگلوبينوپاتي و آنمي، اورمي، ديابت ثانويه، سابقه خونريزي گوارشي، تزريق خون و يا جراحي در سه ماه اخير. تمام بيماران مبتلا به ديابت نوع دو كه معيارهاي خروج از مطالعه را نداشتند وارد مطالعه گرديدند. يافته ها: ميانگينHb A1c 1/46±8/044 درصد بود و 74 درصد بيماران كنترل ضعيف قند خون داشتند. 44 درصد توده بدني بالاي 30 و 89 درصد چاقي شكمي داشتند. بين كنترل ضعيف قند خون با جنس، نوع درمان و طول مدت ديابت رابطه معني دار بود. زنان، افراد تحت درمان با انسولين تزريقي و يا طول مدت ديابت كمتر از 5 سال كنترل مطلوب تري داشتند. نتيجه گيري: طبق مطالعه ما طول مدت ديابت و نوع درمان داروئي ديابت به طور مستقل، فاكتورهاي موثر بر كنترل ضعيف قند خون هستند.