تبيين الگوي برنامه‌ريزي راهبردي گردشگري بيوفيليك مطالعه موردي: كلان‌شهر تهران

گردشگري بيوفيليك به‌عنوان شكل نويني از گردشگري نيز با ماهيت طبيعت‌محوري خود علاوه بر جنبه‌هاي اقتصادي بر محيط طبيعي و حفاظت و توسعه طبيعت و تنوع‌هاي زيستي در محيط پيرامون مؤثر است. مقاله حاضر باهدف تبيين و بررسي محورها و راهبردهاي اثرگذار بر گردشگري بيوفيليك و با بهره‌گيري از روش توصيفي تحليلي سعي دارد ضمن شناسايي راهبردهاي مناسب و مرتبط به بررسي مهم‌ترين راهبردهاي گردشگري بيوفيليك پرداخته و با تجزيه‌وتحليل روابط دروني ميان اين راهبردها الگويي از گردشگري بيوفيليك را براي شهر تهران ارائه دهد تا در اين راستا بتوان ضمن حداكثر منافع از صنعت گردشگري، حداقل تأثيرات منفي بر طبيعت را داشت. جامعه آماري پژوهش گروه خبرگان مي‌باشد كه به روش در دسترس انتخاب شدند. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از روش swara و مدل‌سازي معادلات ساختاري و نرم‌افزار pls استفاده‌شده است. نتايج حاصل از روش swara حاكي از آن است راهبرد نهادها و سازمان‌ها كه نقش مديريتي در الگو ايفا مي‌كند با ضريب امتياز 2.00 مهم‌ترين عامل در برنامه‌ريزي راهبردي و توسعه گردشگري بيوفيليكي شهر تهران مي‌باشد. نتايج pls نيز بيانگر اين است در ميان ضرايب به‌دست‌آمده تأثير نهادها و سازمان‌ها بر زيرساخت‌ها با كسب امتياز 15.892 و زيرساخت‌ها به فعاليت‌ها با كسب ضريب 11.289 بيشترين امتياز را دارد. بعدازآن تأثير فعاليت‌ها بر نگرش‌ها با ضريب 8.913 در رتبه سوم قرار دارد. ازنظر تأثير محورهاي اصلي پژوهش بر الگوي گردشگري بيوفيليك نهادها و سازمان‌ها با ضريب 6.342 بيشترين تأثير دارد و بعدازآن زيرساخت‌ها با ضريب 5.312 در رتبه دوم قرار دارد. نگرش‌ها و فعاليت نيز با ضريب 4.314 و 2.120 در رتبه سوم و چهارم قرار دارند. ازاين‌رو نتايج نشان مي‌دهد راهبرد نهادها و سازمان‌ها ساير راهبردها را تحت‌الشعاع خود قرار داده و ساير راهبردها و محورها را در راستاي توسعه گردشگري بيوفيليك جهت‌دهي مي‌نمايد.