بررسي رابطه بين آبگريزي طبيعي و ويژگي‌هاي فيزيكو شيميايي خاك در كاربري‌هاي مختلف در مناطق ساحلي غرب گيلان

آبگريزي خاك يك خصوصيت ديناميك است كه نفوذ آب به خاك را به تاخير انداخته و پتانسيل ايجاد رواناب و فرسايش را افزايش مي‌دهد. دانش دقيق در مورد وجود و شدت آبگريزي مناطق ساحلي گيلان، كه تحت كاربري‌هاي مختلف اراضي هستند، از اهميت خاصي برخوردار است. مطالعه حاضر اثر كاربري اراضي را بر آبگريزي خاك در سه منطقه 1) منطقه جنگلكاري شده با پوشش كاج تدا 2) منطقه‌ي جنگلكاري شده با كاج تدا و در برخي قسمت‌ها تحت پوشش طبيعي انار وحشي 3) زمين كشاورزي تحت پوشش خرمالو ارزيابي مي‌كند. آبگريزي خاك با سه آزمون زمان نفوذ قطره آب، مولاريته قطره اتانول و منطقه خيس شده خاك اندازه‌گيري شد. همچنين رابطه بين آبگريزي و برخي از خصوصيات (ماده آلي خاك، اسيديته، نيتروژن كل، فسفر قابل استفاده، ظرفيت تبادل كاتيوني، قابليت هدايت الكتريكي، سديم، پتاسيم، كلسيم، منيزيم، بافت خاك، جرم مخصوص ظاهري و حقيقي) در 200 نمونه بررسي شد. شدت آبگريزي در 6 سايز اندازه ذرات (1-2, 0.5-1, 0.25-0.5, 0.125-0.25, 0.05-0.125 ميلي‌متر) ارزيابي شد. بر اساس نتايج، خاك‌هاي تحت پوشش كاج تدا بيشترين آبگريزي و خاك‌هاي تحت پوشش انار وحشي و كشت شده با خرمالو كمترين آبگريزي را نشان دادند. همچنين ماده آلي و نيتروژن كل با اثر مثبت و اسيديته خاك با اثر منفي مهم‌ترين پارامترهاي كنترل كننده آبگريزي در اين خاك‌ها بودند. نتايج نشان دادند اگرچه خاك‌هاي درشت بافت براي ايجاد آبگريزي مستعدتر هستند اما كوچك‌ترين اندازه ذرات در اين خاك ها نقش بسيار مهمي در شدت آبگريزي خاك دارد.