تعيين تبخير-تعرق واقعي ذرت علوفه‌اي به‌ روش بيلان آب خاك تحت سطوح مختلف آبياري قطره‌اي با مديريت پالسي و پيوسته (مطالعه موردي: دشت ورامين)

برنامه ريزي صحيح آبياري سبب كاهش تلفات نفوذعمقي، صرفه جويي در مصرف آب، افزايش توليد و بهره وري مصرف آب مي گردد. بدين منظور ابتدا بايد نياز آبي گياه زراعي تعيين گردد. در پژوهش حاضر به منظور تعيين نياز آبي ذرت علوفه اي رقم ZP 606 به روش پايش رطوبت خاك، آزمايشي در قالب كرت هاي نواري خرد شده بر پايه طرح بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار در سال 1398 در منطقه پيشواي ورامين اجرا شد. فاكتور اصلي شامل سه سطح تأمين 120، 100 و 80 درصد نياز آبي گياه (به ترتيب 2I، 1I و3I) و فاكتور فرعي شامل دو سطح مديريت آبياري پالسي(P) و پيوسته (C) بودند. تبخير تعرق واقعي ذرت علوفه اي تحت دو مديريت آبياري پالسي و پيوسته با استفاده از روش بيلان آب در شرايط آبياري كامل به ترتيب 364 و 341 ميلي متر، در تيمار كم آبياري 348 و 336 ميلي متر و در تيمار بيش آبياري 383 و 352 ميلي متر محاسبه شد. مقدار تبخيرتعرق برآوردي ذرت علوفه اي به روش نشريه فائو56 در طول دوره رشد 400 ميلي متر محاسبه شد و نسبت به متوسط تبخيرتعرق واقعي تيمار آبياري كامل با مديريت پالسي و پيوسته حدود 13.5 درصد بيش برآورد دارد كه لزوم استفاده از ضرايب گياهي محلي براي برآورد دقيق نياز آبي گياه را نشان مي دهد. هم چنين نتايج نشان داد كه مقدار نفوذ عمقي در تيمار بيش آبياري با مديريت پالسي حدود 30 درصد نسبت به تيمار بيش آبياري با مديريت پيوسته كاهش يافته است. در نتيجه پيشنهاد مي شود كه به منظور صرفه جويي در مصرف آب و كاهش نفوذ عمقي در منطقه مطالعاتي از مديريت پالسي در سيستم هاي آبياري قطره اي استفاده شود.