مكانيسم خودترميمي در قير و روسازي‌هاي آسفالتي

جاده ها از سرمايه هاي زيربنايي و راهبردي هر كشور محسوب مي شود. سرمايه هايي كه سالانه بخش زيادي از بودجه را براي ترميم و نگهداري به خود اختصاص مي دهند. ايجاد هرگونه خرابي در روسازي آسفالتي، سبب ايجاد اختلال در روند عملكردي وسايل نقليه شده كه در پي آن، كاهش ايمني رانندگي و نيز كاهش سطح سواري دهي را به دنبال خواهد داشت. خرابي ها در روسازي آسفالتي از عوامل مختلفي نشأت مي گيرند. به‌طور كلي در اثر عبور ترافيك، خرابي با ايجاد ريز ترك هايي در سيستم روسازي پديدار شده كه در اين ميان خستگي و خرابي هاي ناشي از آن، از مدهاي اصلي شكست در روسازي آسفالتي است. در واقع در اثر تكرار بيشتر بارگذاري، اين ريزترك ها به شكل ترك خستگي گسترش يافته و نهايتاً گسيختگي سازه اي روسازي آسفالتي را در پي خواهد داشت. سالانه بخش عمده هزينه هاي تعميرات و نگهداري راه ها صرف برطرف نمودن خرابي هاي ناشي از ترك ها مي گردد. يكي از عواملي كه مي تواند در افزايش عمر خستگي روسازي آسفالتي مؤثر باشد، پتانسيل خودترميمي قير و آسفالت است. منظور از خودترميمي، توانايي بازيابي مشخصات مكانيكي از قبيل سفتي و مقاومت از دست رفته و نيز بازگشت جابه جايي حاصل از بازشدگي ترك ها، در طي دوره استراحت و دماي بالا، است. در اين پژوهش به بررسي پديده خودترميمي، عوامل تأثيرگذار در آن و معرفي شاخص هاي اندازه گيري اين پديده، آسفالتي به همراه نتايج آخرين تحقيقات پرداخته شده است