آداب دعاهاي انبيا در قرآن

Etiquettes of the prayers of prophets in the Qur'an

دعا رابطه مستقيم انسان با خداست، خدا را صدا زدن و پاسخ شنيدن است. دست نياز به ‌سوي وي دراز كردن و از عالم غيب هديه گرفتن است. دعا يك برنامه تربيتي و انسان‌ساز است. توصيه مي‌شود هر مسلمان و هر انساني رو به ‌سوي خدا داشته باشد و دل به اجابت ببندد و از رحمت الهي دلسرد نگردد. دعا از يك نظر عملي عبادتي گران‌بهاست كه از آن به ‌عنوان وسيله برآوردن خواسته‌ها، سبب رسيدن به هدف‌ها ياد شده است. دعا يگانه راه ارتباط بندگان به مبدأ بوده و تنها وسيله‌اي است كه خداي متعال براي ارتباط با خود مقرر فرموده است، اگر اين ارتباط و توجه به مبدأ نباشد، خداي منان عنايت خاصه‌ خود را قطع خواهد فرمود. در اين صورت، بندگان استعداد پذيرش اين عنايت را از دست ‌داده و مقتضاي رحمت الهي را از كف مي‌دهند. قرآن كريم اين حالت را نوعي استكبار مي‌داند آن‌ هم از موجودي كه هيچ حيثيتي جز حيثيت بندگي ندارد.

Prayer is man's direct relationship with God, it is calling God and hearing the answer. Prayer is asking God and receiving a gift from the unseen world. Prayer is an educational and human-made program. It is recommended that every Muslim and every human being turn to God and hope to be responded and not be discouraged by divine mercy. Prayer is a precious act of worship in a practical sense, which has been mentioned as a means of fulfilling desires, achieving goals. Prayer is the only way for the servants to communicate with the origin and it is the only means that God Almighty has determined for communication with Himself, if this communication and attention is not to the origin, God Almighty will cut off His special favor. In this case, the slaves lose the ability to accept this provision and lose the need for divine mercy. The Holy Qur'an considers this a kind of arrogance, even from a being who has no status other than the status of a slave.