بررسي بهبود مكان‌مرجع‌سازي نقشه‌هاي غير رقومي شهري با استفاده از المان‌هاي هندسي و الگوريتم ژنتيك

بخش زيادي از اسناد ملكي در قالب نقشه هاي آنالوگ غيررقومي موجود مي باشند كه نيازمند مكان‌مرجع‌سازي هستند. الگوريتم مورد استفاده در مكان مرجع سازي در دقت محاسبات المان هاي هندسي نقش بسزايي ايفا مي كند كه اين امر به ضرورت مطالعه روش هاي مكان‌مرجع سازي نوين اشاره دارد. اين كار نيازمند بكارگيري توابع و مدل‌هاي بهينه‌سازي مكان‌مرجع‌سازي مي‌باشد تا دقت لازمه در تعيين حدود املاك حاصل شود. به دليل عدم امكان تعبير هندسي، براي همه تصاوير نمي‌توان پارامتر‌هاي تابع افاين را مقادير ثابتي قرار داد. لذا در اين تحقيق با لحاظ نمودن المان هاي هندسي نقشه هاي كاداستري شامل مساحت قطعات زمين، طول خطوط تشكيل دهنده آنها و با بهره گيري از الگوريتم ژنتيك، اقدام به توليد پارامترهاي بهينه براي تابع افاين شده است. جهت مطالعه روش پيشنهادي از دو نقشه ثبتي اسكن شده مربوط به بخشي از شهر تهران به عنوان داده ورودي و همچنين نقاط كنترل برداشت شده با استفاده از GPS استفاده شده است. بمنظور محاسبه دقت و حساسيت روش مزبور، مقايسه‌هايي از جمله RMSE بدون اعمال المان lrm;هاي هندسي، RMSE با اعمال يكي از المان‌هاي هندسي سطح و طول و RMSE با در نظر گرفتن كليه المان هاي هندسي صورت گرفته است. نتايج تحقيق نشان داده است كه روش پيشنهادي اين تحقيق با RMSE متوسط برابر 2.50205 متر، نسبت به روش مرسوم با RMSE متوسط برابر 2.4175 متر براي نقشه هاي مورد استفاده، از دقت كلي پايين تري برخوردار است. اين در حالي است كه در روش پيشنهادي خطاي المان هاي هندسي سطح و طول حدود 40 درصد نسبت به روش مرسوم كاهش يافته است كه در كاربري هاي مرتبط بهبود قابل توجهي محسوب مي گردد.