واكاوي پديدارشناسانۀ ادراك و تجارب زيستۀ مديران مدارس در مورد آمادگي در برابر مخاطرات زلزله

ارتقاي ايمني مدارس كشور به‌عنوان كانون تجمع دانش‌آموزان، ضرورتي انكارناپذير است. براي بهره‌مندي از مدرسۀ ايمن، علاوه‌بر سازۀ استاندارد و پايدارسازي اجزاي غيرسازه‌اي، آمادگي دست‌اندركاران براي مواجهه با زلزله و دانش كافي در مورد وظايف و كارهاي ضروريِ قبل، حين و بعد از زلزله نيز از اهميت زيادي برخوردار است. مديران مدارس در مقام پيشگامان تصميم‌گيري و برنامه‌ريزي در فضاي اجرايي مدرسه، زمينه‌ساز تحقق اين عوامل در مدارس هستند. از اين‌رو پژوهش حاضر با هدف واكاوي ادراك و تجارب زيستۀ مديران مدارس، به‌منظور شناسايي مضامين و زيرمضامين مرتبط با آمادگي مدارس در برابر زلزله انجام گرفت. براي اين منظور از رويكرد كيفي و روش پديدارشناسي توصيفي استفاده شد. داده‌ها از طريق مصاحبۀ عميق و نيمه‌ساختاريافته گردآوري شد. با استفاده از نمونه‌گيري ملاكي، اشباع داده‌ها پس از 14 مصاحبه حاصل شد. مصاحبه‌ها با استفاده از نرم‌افزار MAXQDA2018 و مبتني بر راهبرد كلايزي تحليل شد. با تحليل مصاحبه‌ها پنج مضمون اصلي شامل «پيش‌نيازها»، «اقدامات ايمني لرزه‌اي»، «آموزش و مانور»، «مشاركت فعال كنشگران» و «دانش موضوعي و رويكرد مديران مدارس» شناسايي شد. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه ارتقاي ايمني لرزه‌اي در مدارس بايد با روندي سريع‌تر انجام گيرد و بايد بودجه مشخصي به موضوع آموزش و مانور مدارس اختصاص يابد و راه‌هاي فرار كافي و ايمن در مدارس انديشيده شود. تسريع فرايند ايمني همه‌جانبۀ مدارس در برابر زلزله، مستلزم رويكرد فعال مديران و تعامل سازنده و مؤثر آنان با كارشناسان، معلمان و والدين است.