تاثير 3 ماه تمرين هوازي منظم بر بعضي عوامل مسير ميتوكندريايي آپوپتوزيس در بافت قلبي موش‌هاي نر ويستار

زمينه و هدف: آپوپتوزيس در بافت پس‌‌ميتوزي همچون قلب كه قابليت تكثير سلولي ندارد، مهلك است؛ چرا كه از دست رفتن كارديوميوسيت‌‌ها جايگزين شدني نيست. اين در حالي است كه تمرين ورزشي مي‌‌تواند در كاهش آپوپتوزيس مؤثر باشد. هدف مطالعه حاضر تاثير 3 ماه تمرين هوازي منظم بر بعضي عوامل مسير ميتوكندريايي آپوپتوزيس در بافت قلبي موش‌‌هاي نر ويستار بود. روش تحقيق: اين تحقيق از نوع مطالعات كاربردي است كه در قالب يك طرح تجربي با گروه كنترل به اجرا درآمد. تعداد 31 سر موش نر ويستار با ميانگين وزني 9.21± 173.80 گرم در سه گروه همگن كنترل سه ماهه (10 سر)، كنترل شش ماهه (10 سر) و تمرين هوازي (11 سر) تقسيم شدند. گروه تمرين هوازي به مدت 3 ماه در تمرينات ورزشي با شدت 75 الي 80 درصد حداكثر اكسيژن مصرفي شركت كردند. پس از اجراي پروتكل تمريني، مراحل جراحي و استخراج بافت قلبي انجام شد و بيان ژن‌‌هاي Bax و Bcl2 با استفاده از روش RTPCR ارزيابي گرديد. نتايج با استفاده از آزمون تحليل واريانس يك راهه و آزمون تعقيبي بونفروني در سطح معني‌‌داري 0.05 p استخراج گرديد. يافته‌‌ها: بيان ژن Bcl2 در گروه‌‌ تمرين هوازي افزايش معني‌‌داي در مقايسه با گروه‌‌ كنترل شش‌‌ماهه پيدا كرد (0.001=p)؛ در حالي كه بيان ژن Bax در گروه تمرين هوازي تغيير معني‌‌داري در مقايسه با گروه كنترل شش‌‌ماهه نداشت (0.21=p). نتيجه‌‌گيري:تمرينات هوازي منظم مي توانند در كنترل آپوپتوزيس ميتوكندريايي بافت قلبي نقش داشته باشند.