نقدي بر رأي وحدت رويه شماره 764 هيأت عمومي ديوان عالي كشور در مورد ممنوعيت استفاده محكومان به حبس دائم تعزيري از آزادي مشروط

the Criticism on the unanimous vote of the Supreme Court's Supreme Court No. 764 regarding the prohibition of the use of the sentenced person to a permanent imprisonment on

موضوع جواز يا عدم جواز استفاده محكومان حبس ابد از آزادي مشروط يكي از مباحثي است كه چندين سال مورد اختلاف دادگاه ها بوده است و برخي به استناد تبصره ماده واحده 1337 آزادي مشروط محكومان به حبس ابد را مجاز و عده اي نيز با استناد به ظهور 38 قانون مجازات اسلامي 1370 كه ماده 58 ق.م.ا. مصوب 92 با همان ادبيات جايگزين ماده 38 سابق الذكر شده است تبصره ماده واحده 1337 را منسوخ و آزادي مشروط محكومان به حبس ابد را غير مجاز مي دانستند. در اين نوشتار ضمن بيان ديدگاه هاي حقوقي در اين خصوص و ارزيابي و تحليل آن ديدگاه ها رأي وحدت رويه شماره 764 هيأت عمومي ديوان عالي كشور در مورد ممنوعيت استفاده محكومان به حبس دائم از آزادي مشروط مورد نقد و بررسي قرار مي گيرد و به اين نتيجه منتهي شده است كه راي وحدت رويه شماره 764 هيأت عمومي ديوان عالي كشور فاقد پشتوانه استدلالي قابل دفاع و بر خلاف صناعت حقوقي است.

Abstract> The issue of the permission or the denial of the use of life-sentenced prisoners of imprisonment from probation is one of the issues that has been the subject of dispute between courts for several years, and some, according to the Note to Article 1337, allow probationers to be imprisoned for life, and some, based on the advent of 38 The Islamic Penal Code of 1370, Article 58 of the Criminal Code Approved by the same text as the substitute article 38 of the aforementioned law, it has been considered abandoned by the Note for the Unilateral Article of 1337, and the conditional release of the convicted prisoners for life imprisonment was considered unlawful. In this paper, while expressing legal views on this issue and evaluating and analyzing those views, the Verdict of Unity of the Supreme Court's Supreme Court No. 764 regarding the prohibition of the use of convicts for permanent custody of conditional release is criticized and concluded. It has led to the fact that the unanimity of the Supreme Court's Supreme Court No. 764 is lacking in argumentable arguments and contrary to legal practice.