كليدواژه :
استفادۀ مجدد سازگار , سير تكامل , اسناد بين المللي , نظري هپردازان , شاخص
چكيده فارسي :
با گذر زمان، برخي از بناهاي ميراثي عملكرد اصلي خود را به دلايل مختلف از دست مي‌دهند و نياز است براي بقاي آن‌ها تغييراتي در كاربري اصلي‌شان صورت گيرد. امروزه استفادۀ مجدد سازگار از بناهاي ميراثي به‌دليل داشتن منافع گوناگون براي بنا و جامعه، راهبردي پايدار براي حفاظت از ارزش‌ها شناخته مي‌شود. اين امر مي‌تواند بناهاي ميراثي را به مكان‌هايي دست‌يافتني و كاربردي تبديل كند؛ همچنين مي‌تواند به‌طور مستقيم از طريق تأثير پروژه بر كيفيت محيطي منطقه يا به‌صورت غيرمستقيم به‌عنوان كاتاليزور براي ارتقاي شهري، به بهبود ويژگي‌هاي مناطق اطراف كمك كند. با وجود اين، انعطاف‌پذيري رويكردهاي استفادۀ مجدد سازگار، تعيين شاخص‌هايي كه ضمن حفاظت از ارزش‌ها و منزلت فرهنگي بناهاي ميراثي بتواند نيازها و تغييرات معاصر را از طريق كاربري جديد برآورده كند، ضروري مي‌سازد. مقالۀ حاضر با هدف توسعۀ چهارچوب مفهومي استفادۀ مجدد سازگار از بناهاي ميراثي، به شناخت و تعريف شاخص‌هاي استفادۀ مجدد سازگار در سه گام اصلي مي‌پردازد: نخست، بررسي سير تحول شكل‌گيري انديشه‌ها و سياست‌هاي استفادۀ مجدد سازگار؛ دوم، بازخواني و دسته‌بندي اسناد بين‌المللي اين حوزه از دهۀ 1970 ميلادي؛ سوم، تحليل ديدگاه صاحب‌نظران استفادۀ مجدد سازگار. در نهايت با رويكرد تفسيرگرايي و ماهيت كيفي و با استفاده از راهبرد «استدلال منطقي» و تكنيك «تحليل محتوا»، نوزده شاخص مؤثر بر استفادۀ مجدد سازگار به‌منظور بهرۀ بيشتر از پتانسيل بناهاي ميراثي، شناسايي شد. نگاه جامع و يكپارچه به تمامي اين شاخص‌ها، به ارتقاي محيط مصنوع پايدار كمك مي‌كند و منافع همه‌جانبۀ اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي، كالبدي و محيطي را به دنبال خواهد داشت كه سبب هرچه نزديك‌تر شدن حفاظت و پايداري مي‌شود.
چكيده لاتين :
Some heritage buildings lose their original function over time for a variety of reasons and thus require a change of use in order to survive. Nowadays, because of its benefits to buildings and society, adaptive reuse of heritage buildings is considered a sustainable strategy for preserving their values. This strategy can also make heritage buildings accessible and usable and improve their surrounding areas both directly, through the impact of the project on the environmental quality, and indirectly, through acting as a catalyst for urban development. However, the flexibility of adaptive reuse approaches necessitates the identification of criteria that, while preserving the values and cultural status of heritage buildings, can meet contemporary demands through introducing new uses. This study aims to develop a conceptual framework for adaptive reuse of heritage buildings in order to identify and define adaptive reuse criteria. Therefore, first, the evolution of adaptive reuse theories and policies is examined. Then, the existing international documents in this field (starting from the 1970s) are reviewed and classified. Finally, expert views on adaptive reuse are analyzed. In total, nineteen criteria for reaching the maximum potential of heritage sites are identified using the interpretive-qualitative approach, logical argumentation strategy, and content analysis technique. An integrated assessment of all these criteria could help promote the sustainability of built environments and bring extensive economic, social, cultural, physical, and environmental benefits, meeting both preservation and sustainability goals.
