بررسي ملازمه بين حسن و قبح ذاتي و وظيفه‌گرايي كانتي

An Investigation of the Concomitance between the Essential Goodness and Evil and Kantian Denotological Ethics

موضوع مقاله بررسي نظريه حسن و قبح ذاتي و ارتباط آن با وظيفه‌گرايي كانتي يا نظريات مشابه آن است. مسئله اصلي اين است كه آيا پذيرش ذاتي بودن حسن و قبح به وظيفه‌گرايي مي‌انجامد. اين مسئله در دو حيطه توصيفي ـ تاريخي و غيرتوصيفي بررسي شده است. در بخش توصيفي نظريات عدليه و معتزله، اين پرسش مطرح مي‌شود كه آيا ذاتي بودن حسن و قبح به وظيفه‌گرايي منجر مي‌گردد؟ اين پرسش در خصوص سه گزاره از معتقدات عدليه پاسخ داده مي‌شود: 1. حسن و قبح ذاتي است؛ يعني وابسته به جعل خداوند نيست؛ 2. خداوند عادل است؛ يعني به‌طوركلي به نحوي عمل مي‌كند كه ما انسان‌ها عدالت را درك مي‌كنيم؛ و 3. عدالت ذاتاً حسن دارد؛ يعني معناي خوبي در عدالت نهفته است. گزاره اول و دوم را همه عدليه قبول دارند و گزاره سوم را برخي از عدليه پذيرفته‌اند. مورد دوم بنا بر برخي فرضيات به وظيفه‌گرايي مي‌انجامد. در بعد غيرتوصيفي اين مسئله بيان مي‌شود كه اگر شخصي معتقد باشد خود افعال بدون در نظر گرفتن غايت يا نتيجه خاص خوب هستند و عقل توان درك اين خوبي را دارد، منجر به وظيفه‌گرايي كانتي خواهد شد. بين دانشمندان عدليه طرفداري براي اين نظريه پيدا نشد.

فاقد چكيده لاتين