شاخص هاي ذهني كيفيت زندگي ساكنين مجتمعهاي مسكوني شهرهاي جديد در ايران، با تاكيد بر ويژگيهاي معماري مطالعه موردي: شهرهاي انديشه، پرديس، پرند

يكي از مهم ترين راه حل ها در پاسخ به كاهش ظرفيت كلان شهرها و رفع مشكلات آنها احداث شهرهاي جديد بوده است. از عوامل مهم جذب جمعيت به شهرهاي جديد ارائه مسكن با كيفيت بالاتر نسبت به مادرشهر و در كل، كيفيت بهترمحيط سكونت است. اين تحقيق به بررسي ارتباط بين ميزان رضايتمندي از شاخص‌هاي ذهني كيفيت زندگي در مجتمع‌هاي مسكوني براساس ويژگي‌هاي طرح معماري مي‌پردازد. هدف اصلي، دستيابي به معيارهاي طراحي بهينه مجتمع هاي مسكوني در جهت رضايتمندي از شاخص هاي ذهني ساكنين است. ابتدا مدل پژوهش بر اساس رابطه بين شاخص هاي ذهني و مولفه هاي معماري و ويژگيهاي ساكنين طراحي شده است. در ارزيابي مدل ساختاري ابتدا بار عاملي متغيرهاي مختلف پرسشنامه در پيش بيني گويه‌هاي مربوطه بررسي شده تا از برازندگي مدل‌هاي اندازه‌گيري و قابل قبول بودن نشانگرهاي آنها در اندازه گيري متغيرها اطمينان حاصل شود. روش پژوهش، با استفاده از تكنيك تحليل عاملي تأييدي (CFA) و نرم‌افزار AMOS ميباشد. جامعه آماري تعدادي از مجتمع هاي مسكوني سه شهر جديد انديشه، پرند و پرديس است. نتايج پژوهش نشان داد از بين شاخص‌هاي مورد ارزيابي امنيت بيشترين رضايت را دربرداشته است. ساكنين با وجود داشتن رضايت نسبي از استانداردهاي فضاهاي سكونتي، حس تعلق به مكان ندارند. از عوامل كالبدي مي توان به رضايتمندي نسبتا پايين از طراحي نما و فضاي سبز اشاره كرد. روابط اجتماعي ساكنين با يكديگر ضعيف است كه از نظر طراحي مهمترين عامل آن نداشتن فضاهايي جهت تعاملات اجتماعي مي باشد.