واكاوي شاخص ها و امكان‌سنجي توسعه روستاي هوشمند (نمونه مورد مطالعه: روستاي آورگان)

با وجود كاهش شديد جمعيت روستايي، اما هنوز حدود 47% از جمعيت جهان در نواحي روستايي زندگي مي‌كنند. روستاهايي كه عموماً در شرايط فقر و توسعه‌نيافتگي قرار دارند. اين درحالي است كه روستاها از جنبه‌هاي مختلف داراي توانمندي‌هايي بوده كه مي‌توانند در تحقق توسعه ملي نقش اساسي ايفا نمايند. از نگاهي ديگر انديشه‌هاي توسعه بعد از انقلاب تكنولوژي و بويژه در دهه اخير به سمت فناوري‌هاي نوين و بويژه هوشمند متمايل شده‌اند و ديگر الگوهاي سنتي پاسخگوي توسعه پايدار روستايي نخواهد بود. درواقع فضاي جديدي براي روستاها و مبتني بر فناوري ايجاد گرديد كه از آن به‌عنوان «روستاي هوشمند» نام برده مي‌شود. در اين پژوهش كه از نوع كاربردي بنيادي و روش آن توصيفي-تحليلي و مبتني بر پيمايش است، سعي گرديد با مطالعات كتابخانه‌اي و تدوين ادبيات و شاخصهاي روستاي هوشمند، به بررسي و امكان‌سنجي تحقق آنها به شيوه ميداني پرداخته شود. جامعه آماري شامل ساكنان روستاي آورگان به تعداد 2041 نفر است كه با كاربرد فرمول كوكران و تعديل آن تعداد 280 نمونه به روش تصادفي مورد پرسشگري قرار گرفته‌اند. نتايج نشان داد كه مهمترين شاخص‌هاي روستاي هوشمند در زمينه‌هاي كشاورزي، صنعت، خدمات، آموزش، سلامت و ... است. همچنين نتايج كاربرد آزمون تي. تك نمونه‌اي نشان داد كه بهترين شرايط در روستاي مورد مطالعه جهت توسعه روستاي هوشمند در بُعد «اقتصادي» و بدترين شرايط در بُعد «نهادي» است. در بعد اقتصادي، شاخص «خدمات» (با ميانگين 3.48) و در بعد نهادي، شاخص «برنامه‌ريزي» (با ميانگين 2.11) به ترتيب بهترين و بدترين شرايط را دارا است.