كنترل تهوع و استفراغ در زنان تحت عمل جراحي سزارين با بيحسي اسپاينال: يك مطالعه مروري نقلي در مورد نقش داروها

مقدمه: بي حسي اسپاينال رايج‌ترين روش بي‌دردي براي سزارين الكتيو مي باشد. تهوع و استفراغ پس از عمل جراحي، يكي از شايع‌ترين شكايات بيماران در جراحي سزارين تحت بي حسي اسپاينال مي باشد، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسي نقش داروها در كنترل تهوع و استفراغ در زنان تحت عمل جراحي سزارين با بي حسي اسپاينال انجام شد. روش‌كار: در اين مطالعه مروري روايتي يا نقلي جهت يافتن مطالعات مرتبط، پايگاه هاي اطلاعاتي SID، Magiran و Google Scholar با كليد واژه‌هاي بي حسي نخاعي، بي حسي اسپاينال، تهوع، استفراغ و سزارين جستجو شدند. بازه زماني جستجوي مقالات از سال 1380 تا سال 1400 بوده است. يافته‌ها: مطالعات مختلف از داروهاي متفاوتي جهت پيشگيري از تهوع و استفراغ پس از عمل جراحي سزارين استفاده كرده بودند. تهوع و استفراغ پس از بي حسي نخاعي، هدف اختصاصي مطالعات بسيار زيادي با طراحي كارآزمايي باليني بود. مداخلات انجام شده در اين راستا شامل: استفاده از داروهايي مانند دگزامتازون، كتامين، ليدوكائين، اندانسترون، متوكلوپراميد،گرانيسترون، پروپوفول، گاباپنتين و ميدازولام بود. نتيجه‌گيري: كتامين علي‌رغم اينكه در مطالعات اثر ضدتهوع و استفراغي آن اثبات شده است، اما به‌دليل عوارض هالوسينيشن و نيستاگموس و اينكه ممكن است شيردهي مادر را به تأخير بياندازد، بهتر است انتخاب اول متخصص بيهوشي نباشد. پروپوفول نيز اثرات ضدتهوع و استفراغي آن اثبات شده است، اما بايد مراقب اثرات دپرشن تنفسي بيمار بود. دگزامتازون اثر تأخيري بر روي تهوع و استفراغ دارد، بنابراين شايد انتخاب مناسبي براي متخصص بيهوشي نباشد. داروهاي آنتاگونيست گيرنده 5-HT3 (اندانسترون و گرانيسترون)، به‌نظر مي رسد بهترين انتخاب براي خط اول درمان تهوع و استفراغ باشند، زيرا اين داروها عوارض اكستراپيراميدال متوكلوپيراميد را ندارند و مي توانند به‌عنوان داروهاي مناسب جهت تهوع و استفراغ بيماران تحت عمل جراحي سزارين با بي حسي نخاعي مورد استفاده قرار بگيرند.