تأثير تمرين در خانه در دوره‌ دنياگيري كوويد-19 بر سطوح سرمي شاخص هاي انسوليني زنان مبتلا به ديابت بارداري

مقدمه: ديابت بارداري (GDM) نوعي اختلال در متابوليسم كربوهيدرات و گلوكز است كه براي اولين بار در طي دوران بارداري مشاهده مي‌شود. ديابت بارداري علاوه بر عوارض مادري، باعث عوارض نامطلوبي در كودكان مي‌شود. با توجه به اين‌كه افزايش سطح فعاليت بدني تأثير مهمي در كاهش عوارض بيماري ديابت دارد، لذا مطالعه حاضر با هدف تأثير تمرين در خانه در دوره‌ دنياگيري كوويد19 بر سطوح سرمي شاخص هاي انسوليني زنان مبتلا به ديابت بارداري انجام شد.روش‌كار: اين مطالعه نيمه‌تجربي در سال 1399 بر روي 40 نفر از زنان باردار مبتلا به ديابت بارداري در سن بارداري 28-24 هفته و مراجعه‌كننده به درمانگاه شهيد حيدري شهرستان نهاوند انجام شد. افراد به‌صورت تصادفي در دو گروه 20 نفره قرار گرفتند. گروه مداخله تمرينات منتخب در خانه را با استفاده از كش تك متغير به‌مدت 8 هفته و 3 روز در هفته و هر روز 40-20 دقيقه انجام دادند و گروه كنترل در اين مدت هيچ‌گونه فعاليت بدني نداشتند. سپس از طريق خون‌گيري، ميزان سطوح سرمي انسولين و قند ناشتاي خون اندازه‌گيري شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS (نسخه 21) و آزمون‌هاي شاپيروويلك، لون، تي وابسته و تي مستقل انجام شد. ميزان p‌ كمتر از 0.05 معني‌دار در نظر گرفته شد.يافته‌ها: در اين مطالعه 8 هفته تمرين منتخب در خانه توانست افزايش معني‌داري بر تفاضل مقادير سطوح انسولين ناشتا (1.036±2.482 در برابر 0.626±0.116) و كاهش معني‌داري بر تفاضل مقادير سطوح قندخون ناشتا (14.978±45.550 در برابر 6.823±0.150) در زنان باردار گروه مداخله نسبت به گروه كنترل داشته باشد (0.001 p). درحالي‌كه، اين تمرينات تأثير معني‌داري بر متغيرهاي حساسيت به انسولين و مقاومت به انسولين در گروه مداخله نسبت به گروه كنترل پس از 8 هفته تمرين منتخب نداشت (0.05 p).نتيجه‌گيري: انجام 8 هفته تمرين در خانه با استفاده از كش‌هاي تك‌متغير بر اساس پروتكل ارائه‌ شده با توجه به اصل اضافه‌بار و مقاومت فزاينده (البته با شدت متوسط)، تأثير معني‌داري بر سطوح انسولين در زنان باردار مبتلا به ديابت بارداري دارد.