مروري بر تغذيه مصنوعي آبخوان ها به‌عنوان فرآيندي در مقابل تنش هاي وارد بر آب هاي زيرزميني

علي رغم ظرفيت بالاي آب هاي زيرزميني در مقابل تنش هايي مانند تغيير اقليم، رشد سريع جمعيت و نياز بيش تر به منابع آب، به‌خصوص در كشورهاي خشك و نيمه خشك مانند ايران، بهره برداري بي رويه از اين منابع ارزشمند موجب بر هم خوردن تعادل طبيعي آبخوان ها، بيلان منفي آب زيرزميني در بسياري از مناطق كشور و ايجاد مشكلات بسياري شده است. در چنين مناطقي تغذيه مصنوعي آب هاي زيرزميني مي تواند به‌عنوان راهكاري در جهت تعادل آبخوان و احياي اين منابع ارزشمند به كار گرفته شود. در اين مطالعه، پس از بيان روش هاي مختلف تغذيه مصنوعي آب هاي زيرزميني، به‌عنوان يكي از راهكارهاي مؤثر در زمينه احياي اين منابع، طرح هاي تغذيه مصنوعي انجام‌شده، با تأكيد بر تحقيقات داخل كشور، بررسي‌شده است. مرور تحقيقات نشان مي دهد تغذيه مصنوعي آب هاي زيرزميني در كشور عمدتاً به روش پخش سيلاب انجام‌شده است كه در بيش تر موارد، به‌عنوان فرآيندي مؤثر جهت به تعادل رساندن آبخوان ها عمل مي كند و با توجه به كارايي بالا و هزينه نسبتاً پايين نسبت به ساير روش ها، مي تواند نقش قابل‌توجهي جهت رسيدن به مديريت پايدار منابع آب كشور داشته باشد. نتايج تحقيق نشان مي دهد نوع آبخوان، شرايط هيدروژئولوژيكي، جنس سازندهاي زمين شناسي، شيب منطقه و شرايط اقتصادي مهم‌ترين عوامل در انتخاب روش تغذيه مي باشند. هم چنين نتايج لزوم مطالعات جامع و كامل براي انتخاب محل و روش تغذيه مصنوعي جهت رسيدن به نتايج مطلوب و كارايي موفق طرح را نشان مي دهد. علاوه بر آن پديده انسداد و كاهش سرعت نفوذ به‌عنوان مهم‌ترين مشكلات موجود در اجراي اين طرح ها شناسايي شدند.