پيش‌بيني رضايت از زندگي بر اساس سبك‌هاي دلبستگي و قدرداني در سالمندان ساكن آسايشگاه

سالمندي يكي از دوران­هاي مهم زندگي هر شخص است كه اگر با رضايت و كيفيت سپري نشود، مي­تواند پيامدهاي منفي جسماني و رواني براي فرد، خانواده و جامعه بر جاي بگذارد. با توجه به تغيير ساختار سني جمعيت ايران از جواني به سالمندي، متغيرهاي پيش­بين­ رضايت از زندگي در اين گروه مورد توجه پژوهشگران بسياري قرار گرفته است. بنابراين هدف مطالعه حاضر پيش‌بيني رضايت از زندگي بر اساس ابعاد دلبستگي و قدرداني در سالمندان بود. پژوهش حاضر مطالعه‌اي توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل كليه سالمندان مقيم آسايشگاه‌هاي سالمندي استان يزد در سال 1399 بود كه از ميان آنان، آسايشگاه‌ سالمندي فاطمه الزهرا (س) شهر تفت به صورت دردسترس انتخاب و از بين سالمندان اين سرا تعداد 110 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه‌هاي رضايت از زندگي دينر و همكاران، تجديد نظر شده روابط نزديك برن، كلارك و شيور و قدرداني مك­كالو و همكاران پاسخ دادند. داده‌هاي به دست آمده با استفاده از نرم­افزار SPSS نسخه 24 و با روش­هاي همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج به دست آمده از ضريب همبستگي حاكي از آن بود كه از بين متغيرهاي پيش‌بين، دلبستگي اجتنابي و قدرداني به ترتيب به صورت منفي و مثبت با رضايت از زندگي رابطه داشتند، اما دلبستگي اضطرابي با رضايت از زندگي رابطه معنادار نداشت. همچنين نتايج تحليل رگرسيون نشان داد از ميان دو متغير دلبستگي اجتنابي و قدرداني، تنها متغير قدرداني قادر به پيش‌بيني معنادار رضايت از زندگي بود (P 0/05). اين متغير توانست 44 درصد از تغييرات متغير رضايت از زندگي را تبيين كند. براساس يافته‌هاي پژوهش مي‌توان گفت كهقدرداني به عنوان يك ويژگي مثبت و ارزشمند، با تأثير بر تعاملات اجتماعي و تغيير مثبت ديدگاه فرد نسبت به زندگي، رضايت از زندگي را در سالمندان پيش‌بيني مي‌كند.