توسعه پايدار گردشگري در روستاي ابيانه با استفاده از رويكرد پويايي‌ سيستم

گردشگري روستايي يكي از بزرگ‌ترين پديده‌هاي اقتصادي اجتماعي زيست‌محيطي جهاني براي كمك به توسعه نواحي روستايي و رفع مشكلات اين نواحي است. در كشور ما نيز با توجه به روند روزافزون تخريب روستاها و كاهش رونق كشاورزي، توسعه گردشگري در روستاها مي‌تواند با ايجاد فعاليت‌هاي مكمل به احياي اين نواحي كمك كرده و سبب دست‌يابي به توسعه پايدار در نواحي روستايي شود. روستاي ابيانه در استان اصفهان با توجه به جاذبه‌هاي طبيعي، فرهنگي و مذهبي يك مقصد گردشگري مهم به شمار مي‌رود، اما از ظرفيت‌هاي گردشگري فراوان اين روستا به نحو احسن بهره‌برداري نمي‌شود. بنابراين، برنامه‌ريزي با ديد بلندمدت و با رويكرد پايدار كه اهداف درآمدي، فرهنگي و اجتماعي، و زيست محيطي را به صورت هم‌زمان مد نظر قرار مي‌دهد در اين منطقه از اهميت بسزايي در راستاي اهداف توسعه پايدار برخوردار است. لذا در اين پژوهش با استفاده از رويكرد پويايي‌شناسي سيستم به شبيه‌سازي سيستم گردشگري در اين منطقه پرداخته شده و سياست‌هاي مناسب جهت توسعه ظرفيت گردشگري منطقه و جمعيت گردشگران با توجه به اهداف درآمدي و زيست‌محيطي شناسايي و شبيه‌سازي شده‌اند. داده‌هاي مورد نياز براي ساخت مدل از سه گروه خبرگان صنعت گردشگري، گردشگران و اهالي ابيانه و همچنين اسناد موجود در اين زمينه گردآوري شده است. شش سياست مختلف در زمينه چگونگي تخصيص بودجه به زيرساخت‌ها، خدمات فرهنگي، خدمات درماني بهداشتي و صنايع دستي منطقه شناسايي و مورد ارزيابي قرار گرفته‌اند. مقايسه سياست‌هاي متفاوت پيشنهادي نشان مي‌دهد بهترين سياست، تخصيص بيشتر بودجه براي زيرساخت‌سازي و علي الخصوص زيرساخت‌هاي اقامتيرفاهي و پس از آن زيرساخت‌هاي ورودي خروجي است.