بررسي اثرات تجويز متيل پردنيزولون بر ظرفيت ترميمي بخش ديستال عصب سياتيك قطع شده، در شرايط ترميم عصب با تأخير

مقدمه: دارو درماني تيماري ارزان، در دسترس و غيرتهاجمي است كه مي تواند در اولين ساعات بعد از آسيب عصبي مورد استفاده قرار گيرد. اگرچه استفاده از برخي از داروها پس از آسيب عصبي منجر به تسريع روند ترميم عصب مي شود، اما نتايج عملكردي آنها هنوز رضايت بخش نمي باشد. از اينرو، هدف از انجام پژوهش حاضر بررسي اثرات تجويز متيل پردنيزولون بر حفظ ظرفيت ترميمي بخش ديستال عصب قطع شده، در شرايط ترميم عصب با تأخير بوده است. 250 گرم) قطع گرديد و حيوانات متيل پردنيزولون سوكسينات (با دوز روش كار: عصب سياتيك موش هاي صحرايي نر ( 300 عصب ،(n= را به صورت داخل صفاقي به مدت 1 ماه دريافت كردند. در گروه شم ( 5 (n= و سالين (كنترل، 8 ((n=8) 2mg/kg فقط آشكار شد. بعد از يك ماه، عصب قطع شده با يك آلوگرافت ترميم شد. چهارده هفته بعد از ترميم عصب، ارزيابي هاي ريخت سنجي و ميكروسكوپ الكتروني بر روي عصب انجام شد. يافتهها: در پژوهش حاضر، ميانگين مساحت سطح مقطع فيبر، قطر فيبر، قطر آكسون و ضخامت ميلين در بخش ديستال عصب در همچنين اكثريت فيبرها در گروه متيل پردنيزولون . گروه متيل پردنيزولون به طور معني داري بالاتر از گروه كنترل بود (P 0.05) داراي غلاف ميلين طبيعي و هسته سلول هاي شوان طبيعي در ميكروگراف هاي الكتروني بودند. نتيجه گيري: نتايج اين پژوهش نشان داد در موقعيت هايي كه ترميم فوري عصب با جراحي امكان پذير نيست، تجويز متيل پردنيزولون باعث حفظ ظرفيت رژنراسيون آكسوني بخش ديستال عصب قطع شده مي شود.