مقايسه اثربخشي روان درماني مبتني بر پذيرش و تعهد با رويكرد يكپارچه نگر (مبتني بر چهار عامل مشترك) بر همجوشي شناختي در زنان اقدام كننده به خودكشي

مقدمه: اقدام به خودكشي به منزله عملي خود ويرانگر، به صورت آگاهانه و هدفمند در بين زنان در حال افزايش است اين مطالعه به منظور بررسي مقايسه اثر بخشي دو رويكرد يكپارچهنگر مبتني بر چهار عامل مشترك و رواندرماني مبتني بر تعهد و پذيرش بر همجوشي شناختي زنان اقدام كننده به خودكشي انجام شد. روش كار: پژوهش حاضراز نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري ميباشد. جامعه آماري اين پژوهش را كليه زنان اقدام كننده به خودكشي كه در سال 1399 در بيمارستانهاي استان خراسان شمالي بستري بودند تشكيل دادند. نمونه اين پژوهش شامل 16 نفر بود كه به روش نمونه گيري دردسترس انتخاب شدند و به طريق گمارش تصادفي در دو گروه آزمايشي ( 8 نفري) قرار گرفتند سپس يك گروه مداخله مبتني بر پذيرش و تعهد و گروه ديگر رواندرماني يكپارچه نگر را به مدت 8 جلسه دريافت كردند. ابزار پژوهش پرسشنامه همجوشي شناختي گيلاندرز وهمكاران ( 2010 ) بود. اطلاعات در سه مرحله، قبل از مداخله، در پايان مداخله و دو ماه بعد از اتمام مداخله جمع آوري شد. براي تجزيه و تحليل آماري از روش تحليل كواريانس چند متغيري استفاده شد. SPSS تحليل داده ها از طريق نرم افزار تحليل آماري نسخه 26 انجام شد. يافته ها: نتايج نشان داد هر دو روش درماني بر همجوشي شناختي مؤثر بودند ولي بين دو روش درماني (f=1.578,p 0.230,eta=0.101.)، تفاوت معني داري وجود نداشت. همچنين در مؤلفه هاي همجوشي شناختي بين دو گروه تفاوت معنيداري گزارش نشد. نتيجه گيري: با توجه به اثربخشي آموزش مبتني بر رويكرد يكپارچه نگر و رواندرماني مبتني بر تعهد و پذيرش بر كاهش همجوشي شناختي در زنان اقدام كننده به خودكشي اين دو روش درمان ميتوانند گزينههاي مناسبي براي بهره گيري متخصصان سلامت روان فعال در اين زمينه باشند.