ارزيابي كيفيت آموزش دستياري در گروه هاي آموزشي باليني دانشگاه علوم پزشكي مازندران در سال 1398: يك مطالعه تركيبي

سابقه و هدف: آموزش باليني فرصت مناسبي است تا دانشجو بتواند خود را در زمينه‌هاي دانش، مهارت باليني، اخلاق، ارتباط با بيمار، حل مشكل و تصميم‌گيري محك بزند و بدين صورت خود را براي حرفه‌اي كه در آينده انتظارش را مي‌كشد، آماده كند. مطالعه حاضر با هدف ارزيابي كيفيت آموزش دستياري در گروه‌هاي آموزشي باليني دانشگاه علوم پزشكي و خدمات بهداشتي درماني مازندران در سال 1398 صورت گرفت. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر نوعي مطالعه تركيبي است كه در فاز اول، مطالعه كيفي و از نوع تحليل محتوايي و در فاز دوم، مطالعه كمي پيمايشي مبتني بر پرسشنامه بود. در فاز كمي تعداد 140 دستيار از 15 گروه آموزشي به شيوه غير احتمالي انتخاب شد. بارم‌دهي گويه‌هاي پرسشنامه تكميل شده با الگوي ليكرت 5 نقطه‌اي صورت گرفت. در نهايت داده‌ها جمع‌آوري و مورد تحليل آماري قرار گرفت. جهت تحليل محتوا از رويكرد كيفي گرانهيم و لوندمن استفاده شد و جهت صحت و استحكام مطالعه از معيارهاي پيشنهادي گوبا و لينكلن استفاده شد. يافته‌ها: نتايج مطالعه نشان داد كه درصد رضايت‌مندي دستياران در قسمت‌هاي امكانات رفاهي 19.6، زمان استراحت در كشيك 24.7، رعايت عدالت آموزشي 36، لاگ بوك 39.3،اسكيل لب 55.8 و واسپاري مسئوليت 54.5 درصد بود. برگزاري گزارش صبحگاهي، راند باليني صبحگاهي و عصر/ شب، گرند راند و آزمون OSCE با برخورداري از تواتر بيش از 75 درصد در گروه‌هاي آموزشي از وضعيت مناسب برخوردار بودند. استنتاج: اين مطالعه نشان داد، بسياري از برنامه هاي آموزشي در وضعيت نسبتاً مطلوب و يا نامطلوب قرار دارند و در اولويت‌هاي مداخله‌اي ما قرار مي‌گيرند.