تحليلي بر توليد ثروت دولت‌هاي محلي آلمان و ژاپن در مقايسه با ايران

توليد ثروت و مهم‌تر از آن فراهم‌سازي بسترهاي مناسب براي توليد ثروت از طريق دولت‌هاي محلي، از سازوكارهاي مهم هر دولت در عصر مدرن بوده و هست. امروزه دو نظام سياسي متفاوت، مي‌توانند توانايي‌هاي متفاوتي در توليد ثروت و مديريت محلي دارا باشند. مسئله‌اي كه در اين پژوهش مطرح مي‌شود، مطالعۀ دلايل سياسي و اقتصادي تفاوت در اين دو نظام سياسي در دو مدل سياسي متفاوت است. پرسش پژوهش اين است كه اساساً چرا نظام‌هاي سياسي و اقتصادي تمركزگرا، از توانايي و كارآمدي كمتري براي توليد ثروت و مديريت مطلوب نسبت به نظام‌هاي غيرمتمركز برخوردارند. پاسخ اين است كه به نظر مي‌رسد در نظام‌هاي غيرمتمركز (فدرالي و نيمه‌متمركز)، قانون اساسي به ايالت‌ها براي مديريت محلي و مشاركت مردم و خودگرداني، اختيارات فراواني مي‌دهد و نظام اقتصادي مبتني‌بر بازار، زمينه‌هاي اين موفقيت را فراهم مي‌سازد. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه دولت تمركزگراي ايران با وجود دارا بودن ظرفيت‌هاي مهم مادي و معنوي و اقتصادي، توانايي مديريتي لازم براي توليد ثروت و درآمدزايي مطلوب با توجه به ماهيت آن، نسبت به دولت‌هاي محلي در آلمان و ژاپن ندارد. دولت‌هاي محلي آلمان و ژاپن به‌دليل اختيارات گسترده‌اي كه قانون اساسي، قوانين داخلي و حمايت و همكاري دولت مركزي بدانها داده است، دست‌كم 10 تا 23 برابر استان‌هاي ايران ظرفيت توليد ثروت دارند. چارچوب نظري اين پژوهش مبتني‌بر نظريۀ دولت محلي در دو نظام سياسي تمركزگرا و نامتمركز بر كارآمدي مديريتي و توانايي در توليد ثروت است. روش اين پژوهش توصيفي تحليلي و با استفاده از مستندات قانون اساسي، قوانين مالي و آمار و ارقام‌هاي رسمي دولت‌هاي محلي سه كشور آلمان فدرال، ژاپن و ايران است.