مقايسه استفاده از بولت فولادي يا داول پلاستيكي در اتصالات طولي و شعاعي سگمنت‌ها (مطالعه موردي: پروژه تونل خط A متروي قم)

مطالعه حاضر به بررسي و مقايسه كيفيت و سرعت نصب رينگ هاي سگمنتي در تونل مكانيزه با دو نوع مختلف اتصالات مي پردازد. يكي از مشكلات متداول موجود در پروژه هاي تونل هاي مكانيزه، ايجاد فاصله و پله مابين سگمنت هاي با اتصالات بولتي و در نتيجه نفوذ آب به داخل تونل و ظاهر نامناسب مي باشد. در تونل مكانيزه پروژه خط A متروي قم براي جبران اين مشكلات، بهينه سازي هندسي در يكي از قالبهاي سگمنتي جهت تبديل آن از تيپ بولتي به داولي صورت گرفت و سپس سگمنت هاي توليدي آن در تونل نصب گرديد. بررسي هاي انجام شده بر روي سگمنتهاي نصب شده نشان دهنده آن است كه ميزان رواداري و فاصله داري رينگها در تيپ داولي كاهش قابل توجهي داشت و ميزان شكستگي در گوشه هاي رينگ هاي نصب شده نيز كاهش 75 درصدي نشان داد. همچنين متوسط سطح شكستگي كاهش 50 درصدي را نشان داده و متوسط زمان نصب رينگ در سگمنت هاي نوع داولي نيز حدود 11 درصد كاهش يافت. بررسي پارامترهاي آماري كنترل كيفي نصب، نشان از بالا رفتن كيفيت كار در بخش هاي پله شدگي و بازشدگي و درنتيجه فشردگي گسكت ها جهت كاهش نفوذ آب، كاهش حجم و ميزان شكستگي و بالتبع كاهش هزينه مصرف مواد ترميمي و كاهش مدت زمان نصب گرديد. در مجموع مطابق بررسي آماري در پروژه، تغيير استفاده از داول پلاستيكي به جاي بولت هاي فولادي در سگمنت با توجه به هزينه خريد پايين تر و افزايش كيفيت كار در پروژه هاي تونل مكانيزه پيشنهاد مي گردد.