تأثير روش تدريس ساختارگرايي بر يادگيري و انگيزه پيشرفت در يادگيري

هدف از پژوهش بررسي تأثير روش تدريس ساختارگرايي بر يادگيري و انگيزه پيشرفت در يادگيري بوده است كه با روش شبه تجربي با طرح پيش آزمون و پس آزمون در دو گروه مستقل آزمايش و گواه اجرا گرديد. جامعه آماري دانش آموزان دختر مقطع دبيرستان است و براي انتخاب نمونه از روش نمونه گيري در دسترس استفاده شد. بر اساس طرح پژوهشي دانش آموزان به دو گروه 30 و 27 نفري آزمايش وگواه تقسيم بندي شدند. گروه آزمايش روش تدريس ساختارگرا را كه مشتمل بر پنج مرحله درگير كردن، كاوش، تشريح، گسترش و ارزشيابي است به عنوان كاربندي آزمايشي دريافت كردند. در ضمن پژوهش، تاثير اين روش بر يادگيري درس فيزيك و انگيزه پيشرفت در يادگيري مورد بررسي قرار گرفت. براي سنجش انگيزه پيشرفت در يادگيري از پرسشنامه استاندارد شده انگيزه پيشرفت در يادگيري و براي سنجش يادگيري از آزمون تشريحي محقق ساخته استفاده شد. نتايج حاصل از تحليل واريانس پس از بررسي پيش فرضهاي آزمون مذكور، تاثير روش تدريس ساختارگرايي بر انگيزه پيشرفت در يادگيري را با اطمينان 95% تاييد نمود. همچنين يافته هاي پژوهش تاثير روش تدريس ساختارگرايي بر افزايش سطح يادگيري در حيطه شناختي را معنادار نشان دادند. بر اساس نتايج حاصل اجراي روش تدريس ساختارگرايي براي افزايش يادگيري در حيطه شناختي و انگيزه پيشرفت در يادگيري به برنامه ريزان و معلمان توصيه مي گردد.