ارزيابي سياست هاي اشتغال در ايران

Evaluation of employment policies in Iran

بيكاري يكي از معضلات اصلي اقتصاد ايران طي دهه هاي گذشته محسوب مي شود و ايجاد اشتغال يكي از دغدغه هاي اصلي سياست گذاران طي اين سالها بوده است . هدف اصلي اين مقاله ارزيابي سياست هاي اشتغال در ايران طي دوره زماني 1395-1355 است . در اين دوره دولت در قالب برنامه هاي توسعه به اجراي پروژه هاي اشتغال زا ،اعطاي اعتبارات ارزان قيمت ، معافيت هاي مالياتي و بيمه اي و تشويق سرمايه گذاري در مناطق داراي نرخ بيكاري با لا و جذب سرمايه گذاري خارجي پرداخته است . در اين مقاله تقاضاي كار معادل ايجاد اشتغال در نظر گرفته شده است لذا ، به برآورد تابع پوياي تقاضاي كاربا استفاده از تكنيك ARDL پرداخته ايم . نتايج نشان داد كه توليد ناخالص داخلي ،شاخص فضاي كسب وكار ،مخارج دولت ، مانده اعتبارات بانكي بخش غير دولتي ، بهره وري نيروي كار ، ذخيره سرمايه و سرمايه گذاري مستقيم خارجي رابطه معناداري با اشتغال در دوره مورد بررسي دارد . ولي بين دستمزد واقعي و اشتغال رابطه معناداري وجود ندارد .

Unemployment has been one of the major problems in Iran's economy over the past decades, and job creation has been one of the main concerns of policy makers over the years. The main purpose of this article is to evaluate employment policies in Iran during 1976-2016. During this period, government has implemented generating projects, granting cheap credits, tax and insurance exemption and encouraging investment in areas with high unemployment rates and attracted foreign investment in the form of development programs. In this paper, labor demand is considered equivalent to job creation so we have estimated the dynamic function of labor demand using the ARDL technique. The results showed that business environment, GDP, labor productivity, government spending, corporate income tax, non-public sector credit balances, capital saving and foreign direct investment had a significant relationship with employment in the period under review. But there was no significant relationship between real wage and employment.