چرا تبيين توانايي استدلال مطابق قواعد منطقي به عنوان استعدادهاي مفهومي ناكافي است؟

Why is explaining the ability to infer according to logical rules as conceptual dispositions not satisfactory?

لوئيس كرول در مقاله "لاكپشت به آشيل چه گفت؟" نشان داد اضافه كردن قواعد منطق به صورت گزاره سبب ايجاد تسلسلي در استنتاج قياسي مي‌شود كه حصول نتيجه را غيرممكن مي‌سازد. يكي از راه‌حل هايي كه براي اين معما پيشنهاد شده استعدادي دانستن دانش منطق است؛ استعدادهاي منطقي، توانايي‌هايي هستند كه در صورت بروز شرايط مناسب، عمل مشخصي را در پي دارند. در اين ديدگاه، فردي كه منطق مي‌داند، در هنگام مواجه با يك استدلال، دست به عمل مي‌زند و استعداد خود را ظاهر مي‌سازد و نتيجه‌گيري مي‌كند. براي دفاع از اين ديدگاه، گاهي منطق به مثابه بخشي از زبان جهاني، يا به مانند زبان انديشه معرفي مي‌شود و همانطور كه زبان مجموعه‌اي از توانايي‌ها و استعدادها براي صحبت كردن است، منطق نيز توانايي براي استنتاج معرفي مي‌شود. اما در اين مقاله نشان مي‌دهيم منطق بخشي از زبان جهاني نيست، زيرا منطق‌هاي متعدد و بيشماري وجود دارند، در حاليكه گرامر جهاني يكتا است. بعلاوه ديدگاه استعدادي به منطق، اگرچه مي‌تواند از تسلسل كرول جلوگيري كند، اما از توضيح برخي از ويژگي‌هاي ابتدايي منطق، مانند پيشيني بودن، ناتوان است. استعدادهاي ذهني نه پيشيني هستند و نه پسيني؛ در حاليكه منطق نمونه اعلي براي دانش پيشيني است. همچنين مي‌توانيم عمل به منطق را نه به كمك استعدادها، بلكه به واسطه دليل و انگيزه‌اي كه منطق براي عمل در اختيار ما قرار مي‌دهد توجيه كنيم. بنابراين به دليل نقص هاي برطرف نشده و مهم ديدگاه استعدادي، بعلاوه وجود راه‌حل هاي بهتر براي معماي كرول، ديدگاه استعدادي ناكافي به نظر مي‌رسد.

In his famous article “What the Tortoise Said to Achilles”, Carroll explained how adding logical rules as propositions to an argument causes an infinite regress in the inference and makes the conclusion far from reach. As a solution, some logicians propose to consider logic as dispositional knowledge. Logical dispositions are potentialities that in presence of certain situations manifest as certain actions. An agent, who is familiar with logic, when facing an argument, reveals their ability and deduce. In defending the dispositional approach, some consider logic as a part of a universal language or as the language of thought; in this way knowing logic like knowing a language is considered as having some dispositions. In this paper, we show logic is not part of the universal language, since we could have several and different logics. Although the dispositional approach could prevent Carroll’s regress, it cannot explain some basic features of logic such as its apriority. Dispositions are neither a priori nor a posteriori, but logic is always considered as an archetype of apriority. Also, we can explain actions in accordance with logical rules as actions that are motivated by propositional knowledge we have; logic provides reason to act logically. Therefore, in presence of better explanations for the propositional approach and some disadvantages of the dispositional approach, the latter seems unsatisfactory.