فعل «است» در درباره‌ي عبارت ارسطو

The verb εστί in Aristotle’s de interpretatione

در اين مقاله فعل بودنِ «است» (εστί) در درباره‌ي عبارت ارسطو و و دلالت‌هايي كه وي صراحتا به «است» نسبت مي‌دهد، بررسي مي‌شود و در موارد متعددي ديدگاه برخي مفسران ارسطو، از جمله آمونيوس، بوئتيوس، فارابي و آكويناس تقرير و نقد مي‌شود. از اين رو، ابتدا تعريفِ ارسطو از فعل،‌ از جمله مهمترين ويژگيِ آن، «افزون‌نشانگريِ زمان»، بررسي مي‌شود. در واقع، «است» به دليلِ داشتنِ اين ويژگي فعل است و به اين ترتيب اولين دلالتِ «است» هم روشن مي‌شود. در ادامه درباره‌ي دو دلالتِ ديگرِ «است» يعني «افزون‌نشانگريِ تركيب» و «تعيين صادق» و رابطه‌ي اين سه دلالت با يكديگر بحث مي‌شود. و سرانجام نتيجه گرفته مي‌شود كه از نظر ارسطو «است» (ثلاثي) يك امر مقولي را نشانگري نمي‌كند، بلكه فقط افزون‌ نشانگرِ تركيب است. و با توجه به اينكه «است» افزون‌ نشانگرِ زمان است، مي‌توان گفت كه از نظرِ ارسطو در درباره‌ي عبارت «است» (ثلاثي) افزون‌ نشانگر تركيب زمان‌مند است.

In this article I discuss Aristotle’s view on εστί (“is”) being a verb in de interpretaine and the significations which he explicitly attributes to “is”, and in several points the views of some of Aristotle’s commentators, including Ammonius, Boethius, al-Farabi, and Aquinas, are reported and criticized. Therefore, first Aristotle's definition of verb is examined, including its most important feature, “additionally signifying time”. In fact, "is" is due to having this feature is a verb, and thus the first signification of "is" becomes clear. After that, I discuss other two significations of "is", namely “additionally signifying combination” and "determination of truth", and the relation of these three significations to each other. Finally, it is concluded that according to Aristotle, "is" (with two objects) does not signify a categorical thing, but only additionally signifies combination. an‎d since "is" is additionally signifying time, it can be said that for Aristotle in de interpretaione "is" is additionally signifying temporal combination.