كليدواژه :
تاريخ , بسيج , ايران , انقلاب كبير اسلامي ايران
چكيده فارسي :
بسيج عمومي مردم اشاره به گردهم آمدن مجموعه اي از انسان ها حول محور و هدفي خاص است، كه در هر كشوري و با هر آيين و مسلكي مي تواند مشاهده شود. بسيج در تاريخ كشور ايران نيز از اين قاعده مستثني نيست، به اين معنا كه در تمام ادوار تاريخي وجود داشته است؛ اما در دوره انقلاب كبير اسلامي به شكلي بسط يافته و ماهوي، شكل پيدا كرد. بديهي است كه به واسطه درگيري نوع حركت بسيج مردمي بر مدار تفكر رهبران انقلابي، در انقلاب كبير اسلامي شكل حركت توده مردم از نضج و اتقان لازم برخوردار شد، و به طور كلي هر انقلابي لازمه اش بهره گيري از بسيج مردمي است؛ آرماني كه بسياري در رسيدن به آن سطح از همدلي و همراهي تا رسيدن به خواسته تحقق يافته آن، ناتوان ماندند. تاريخ اين سرزمين متمدن، از شيخ فضل الله نوري، ميرزا كوچك خان جنگلي و رييسعلي دلواري تنها به عنوان معدود كساني كه در راه بسيج همگاني توده مردم در عصر معاصر- عليه استبداد طبقه حاكمه به پا خواستند، نام مي برد. گروهي كه در عين ايستادگي هاي فراوان خود، به تحقق آرمان اصلي نرسيدند، و البته زمينه سازان بزرگ آينده اي روشن بودند. با توجه به رويكرد بالا، در اين مقاله به دنبال تبيين تسري مفهوم بسيج در درازناي تاريخ بشري بوديم. با توجه به اين هدف، با تقسيم ادواري تاريخ به پنج دوره مختلف، از بسيج و مادها، بسيج و هخامنشيان، در قبل از اسلام، تا بسيج و صفويان، بسيج و مشروطه و در نهايت بسيج و انقلاب كبير اسلامي پرداختيم. يافته هاي مقاله كه مبتني بر رويكردي تحليلي بود، مبين ارايه مدعايي بود، كه اشاره به اين داشت، كه پيدايش بسيج به دوره ابتدايي زندگي جمعي انسان ها مي رسد، و اين كه بسيج مفهومي مستحدثه در دوره چند دهه اي انقلاب كبير اسلامي نيست، هر چند در همين دوره و به ويژه در دوران دفاع مقدس، مفهوم بسيج به بهترين نحو از انحاء ممكن، تعبير و تفهيم شد.
چكيده لاتين :
Public mobilization of the people refers to the gathering of a group of people around a specific axis and goal, which can be observed in any country and with any religion and profession. Basij is no exception to this rule in the history of Iran, in the sense that it has existed in all historical periods; But during the Great Islamic Revolution, it expanded in a form and essence. It is obvious that due to the involvement of the popular mobilization movement in the thinking of the revolutionary leaders, in the Great Islamic Revolution, the form of mass movement of the people enjoyed the necessary maturity, and in general, every revolution requires the use of popular mobilization; An ideal that many have failed to reach from empathy and companionship to fulfillment. The history of this civilized land names Sheikh Fazlullah Nouri, Mirza Kuchak Khan Jangali, and Ra'is Ali Delvari as just a few of those who stood up for the mass mobilization of the masses in the contemporary era against the tyranny of the ruling class. A group that, despite their many resistances, did not achieve the main goal, and, of course, were the great founders of a bright future. Given the above approach, in this article we sought to explain the extension of the concept of mobilization throughout human history. According to this goal, by dividing the period of history into five different periods, from Basij and the Medes, Basij and Achaemenids, before Islam, to Basij and Safavids, Basij and the Constitution, and finally Basij and the Great Islamic Revolution. The findings of the article, which were based on an analytical approach, suggest that the emergence of mobilization dates back to the earliest period of human collective life, and that mobilization is not a new concept in the decades of the Great Islamic Revolution. However, during this period, and especially during the period of the Holy Defense, the concept of mobilization was interpreted and understood in the best possible way
