علل انقلاب 1357 در ايران و دستاوردهاي چهل ساله؛ با استفاده از نظريه توسعه نامتوازن

با وقوع انقلاب 1357، محققان و انديشمندان علوم اجتماعي به مطالعه در مورد دلايل وقوع اين انقلاب پرداخته و درصدد برآمدند تا چارچوب هاي نظري در اين زمينه ارايه دهند. هر يك از چارچوب هاي نظري، ضمن پذيرش وجود عوامل مختلف در وقوع انقلاب ايران بر يك عامل به عنوان عامل اصلي اشاره مي كنند. بر طبق نظريه توسعه نامتوازن، انقلاب ايران به اين علت رخ داد كه شاه ايران در حوزه-هاي اجتماعي اقتصادي به نوسازي هايي پرداخت و در نتيجه طبقات كارگر و متوسط جديد را گسترش داد اما از نوسازي در حوزه ي سياسي ناتوان ماند، در نتيجه شكاف عميق ميان نظام اقتصادي اجتماعي توسعه يافته و نظام سياسي توسعه نيافته چنان وسيع شد كه منجر به سقوط رژيم گرديد. بايندر، آبراهاميان، ميلاني و زيباكلام از جمله نويسندگان معتقد به اين نظريه در وقوع انقلاب ايران هستند. بررسي نظريه توسعه نامتوازن در تبيين علت وقوع انقلاب ايران مساله اي است كه در اين پژوهش با روش توصيفي تحليلي و با استفاده از منابع و تحقيقات در دسترش، مورد پژوهش قرار گرفته است.