زيست فرهنگي اساتيد دانشگاه به‌مثابۀ زيست از دست رفته

Professor’s cultural life of the university as missed life

در پژوهش حاضر به دنبال بررسي چگونگي مصرف آثار فرهنگي و هنري اساتيد دانشگاه هستيم و آن را در قالب زيست فرهنگي اساتيد تبديل به مسئله كرده‌ايم. زيست فرهنگي يك استاد دانشگاه ايراني چگونه است؟ براي پاسخ به اين پرسش نيز اشاره‌اي به وضعيت زيست علمي اساتيد داريم تا بتوانيم آنچه از موقعيت زيست علمي استاد بر زيست فرهنگي او تأثير مي‌گذارد تصوير بهتري پيدا كنيم. بنابراين، پژوهش حاضر بر اساس روش‌شناختي كيفي در دو دانشگاه دولتي تهران و دانشگاه‌ آزاد واحد تهران مركز است. دو دانشگاه ياد شده دانشكده‌هاي مختلفي قرار دارند كه در سه گروه عمدۀ هنر، علوم انساني و مهندسي با 120 استاد مصاحبه به عمل آمده است. در نتيجه‌گيري آمده است كه زيست علمي اساتيد در ساختار اداري دانشگاه به گونه‌اي درگير شده است كه بايد به تعداد انبوه متن علمي چاپ كند، زيرا به جز آن موقعيت استادي از دست مي‌رود. بنابراين، استاد تبديل به كارگر فرهنگي مي‌شود كه مدام بايد متن علمي توليد كند و اين خارج از استانداردهاي توليد متن علمي نوآورانه است. پس، استاد دچار سرخوردگي است و از طرفي دانشگاه ايراني نسب به وضعيت زيست فرهنگي استاد نيز بي‌اعتنا است. بدين ترتيب، اولويت استاد ايراني گذراندن زمان در حوزۀ تخصصي است و او نسبت به ضرورت مصرف آثار فرهنگي و هنري نه تنها آگاهي ندارد بلكه در وضعيت بحراني به سر مي‌برد.

This article looks for analyzing how professor’s cultural and artistic consumption. We problematized it as Professor’s cultural life. How is a professor’s cultural life? For answering this question, also, we refer to the professor’s scientific life to illustrate better understand the effects his scientific life on the cultural life. Thus, based on the qualitative method, we choose University of Tehran and Free University of the central Tehran branch. These two universities have different faculties from art and human science to engineering science and we did the deep interview with 120 professors from different fields. Consequently, the professors’ scientific life is trapped in a tough official structure in which they have to publish many scientific texts otherwise they will lose their position. Therefore, professors transform into a cultural laborer who needs permanently to produce scientific texts and this is out of standards of the creative scientific productions. Then, professor despair of his position and also, Iranian university disregards the condition of professors’ cultural life. Hence, Iranian professor’s primary choice is to spend time in his/her professional field and not only is he/she not aware of the necessity of the consumption of cultural and artistic production but also his/her cultural life is in a crisis condition.