تبيين سازگاري دانشجويان با دانشگاه بر مبناي ادراكات والديني: سازوكار ميانجي گرايانه انعطاف پذيري شناختي

هدف پژوهش حاضر، بررسي نقش ميانجي انعطاف پذيري شناختي در رابطه بين سازگاري با دانشگاه و ادراكات والديني بود. روش پژوهش، توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر را دانشجويان دوره كارشناسي دانشگاه بيرجند در نيمسال دوم تحصيلي 99-1398 تشكيل دادند. از اين رو، تعداد 286 نفر به روش نمونه گيري دردسترس انتخاب شدند و به مقياس ادراكات والديني (رابينز، 1994) سياهه انعطاف پذيري شناختي (دنيس و واندروال، 2010) و پرسشنامه سازگاري با دانشگاه (بيكر و سرياك، 1984) پاسخ دادند. براي تحليل داده ها از مدل يابي معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج نشان داد كه ادراكات والديني به طور غيرمستقيم و با ميانجي گري انعطاف پذيري شناختي بر سازگاري دانشجويان با دانشگاه اثر معنادار دارند (P 0/01 ). شاخص هاي برازش كلي مدل نيز نشان داد كه مدل مذكور برازش مناسبي دارد. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه بهبود سازگاري تحصيلي دانشجويان، مستلزم شيوه هاي فرزندپروري حمايت كننده و نيز تقويت انعطاف پذيري شناختي است.